نبرد واترلو

۱۸ ژوئن سال ۱۸۱۵ میلادی، بین قوای فرانسه و قوای ائتلاف هفتم نبردی سنگین درگرفت که مشهور به نبرد واترلو است. پس از فرار ناپلئون بناپارت از تبعیدگاهش در جزیره البا و بازگشت مجدد او به قدرت به‌عنوان امپراتور فرانسه، بیشتر کشورهای اروپایی تحت عنوان ائتلاف هفتم بار دیگر گرد هم آمدند تا ناپلئون را شکست دهند. ناپلئون برای مقابله با نیروهای دشمن، به سمت بلژیک که در آن زمان بخشی از پادشاهی متحد هلند بود حرکت کرد. هدف او، جلوگیری از پیوستن قوای کشورهای مختلف به یکدیگر بود.

زمانی که ارتش فرانسه به بلژیک رسید، از قبل قوای بریتانیایی و همین‌طور قوای چند ایالت آلمانی، به نیروهای هلندی پیوسته بودند. ناپلئون موفق شد در تاریخ ۱۶ ژوئن، یعنی دو روز پیش از نبرد واترلو، جداگانه به قوای پروسی حمله کرده و آنها را در نبرد لیگنی به سختی شکست دهد. او یکی از مارشال‌هایش به نام آمانوئل دوگروشی را به همراه بخشی از ارتش به تعقیب قوای فراری پروس فرستاد. سپس خود به همراه باقی نیروهایش به سمت دشت واترلو که قوای بریتانیایی و هلندی به فرماندهی آرتور ولزلی در آن موضع گرفته بودند، حرکت کرد. در روز ۱۷ ژوئن، با اینکه دو ارتش به هم رسیده بودند، به علت بارش باران نبردی درنگرفت. در تفنگ‌ها و توپ‌های آن دوره از باروت استفاده می‌شد که به رطوبت حساس بود. به همین علت نمی‌شد در هنگام بارش باران از آنها استفاده کرد. سرانجام در روز ۱۸ ژوئن، ناپلئون حمله به قوای موتلف بریتانیایی-هلندی را آغاز کرد. در نتیجه اشتباهات مارشال گروشی و هوشمندی فرمانده پروسی گبهارد بلوشر، قوای پروسی توانستند خود را به دشت واترلو برسانند و درست پشت سر ارتش فرانسه قرار گرفتند. ناپلئون برای اینکه به‌طور کامل به محاصره درنیاید، از تمام توانش برای از بین بردن قوای بریتانیایی-هلندی بهره برد ولی نهایتا در پایان روز ارتش فرانسه موفق به شکست هیچ‌یک از دو ارتش دشمن نشد و به محاصره درآمد. نتیجه نبرد، شکستی سخت برای فرانسه بود.