سید محمد هاشمی: با گذشت قریب به شش‌دهه از اعلام استقلال سنگاپور، این کشور به نمونه بارز و مثال مشهوری برای رونق و شکوفایی بدل شده است. سنگاپور امروز با داشتن تولید ناخالص داخلی سرانه در حدود ۸۸‌هزار دلار که طی ۲۰سال گذشته به‌‌‌صورت واقعی دوبرابر شده است، در سال ۱۹۶۵ یعنی هنگام اعلام استقلال، از آفریقای‌جنوبی یا اردن هم فقیرتر بود. اما از آنجا ‌‌‌که جهان با دیده تردید فزاینده به جهانی‌‌‌شدن می‌‌‌نگرد، ایجاد تعادل بین سیاست داخلی سنگاپور در برابر نقش آن به‌‌‌عنوان یک شهر جهانی پیچیده‌‌‌تر خواهد شد.

در این میان، وخامت روابط پکن و واشنگتن یک نگرانی خاص است. سنگاپور به‌‌‌شدت با هر دو کشور تعامل نزدیکی دارد. در بدترین سناریو که در آن تجارت بین دو بلوک جهانی تقسیم می‌شود، چین نه‌‌‌تنها مانند اکثر کشورهای جهان، بزرگ‌ترین منبع واردات سنگاپور است، بلکه بزرگ‌ترین منبع صادرات آن نیز به شمار می‌‌‌آید. تقریبا تمام واردات انرژی آسیای شرقی از طریق تنگه مالاکا جریان دارد و بیشتر تجارت تولیدی آن به سمت دیگری جریان دارد. پرونده امروز «باشگاه اقتصاددانان»، به موضوع پیشرفت‌‌‌های شگفت‌‌‌انگیز سنگاپور در عرصه اقتصادی و چالش‌‌‌های آینده این دولت‌‌‌شهر در عرصه جهانی اختصاص دارد.

اخبار مرتبط