خوب می‌‌شد اگر ایران قانع شده بود که برنامه هسته‌ای خود را برچیند و دانشمندانش دانش چرخه سوخت هسته‌ای را به فراموشی بسپارند؟ قطعا این‌طور است. این آرزو است اما دیپلماسی در جهان واقعی محقق می‌‌شود و آنهایی که درباره خلع سلاح اتمی کره‌شمالی لفاظی می‌‌کنند، به این موضوع پی خواهند برد. لازمه دیپلماسی، بده بستان است و این برای هر دو طرف، دردناک است.  به لطف دکستر فیلکینز در نشریه نیویورکر، ما روایتی مشروح از اولین مواجهه رکس تیلرسون با محمد جواد ظریف داریم. تیلرسون یک وزیر خارجه ناکارآمد بوده و بزرگ‌ترین لطف و کمکش در مقام وزیر خارجه آن بوده که به درستی رئیس‌اش ترامپ را آدم سبک مغز خوانده‌است. البته تا زمانی که او در وزارت خارجه باشد، فارغ از آنکه خودش چه ملاحظاتی داشته باشد، زیر بار منت موضع ترامپ در قبال ایران خواهد بود. فرض کنید که ایران گفته بود در نظر دارد به‌خاطر اینکه آمریکا، ترامپ- یک رئیس‌جمهور عاشق عربستان سعودی- متنفر از ایران را انتخاب کرد، توافق (برجام) را پاره کند. فیلکینز (در گزارش نیویورکر) می‌نویسد: «یک دستیار تیلرسون به من گفت که این یکی از بهترین لحظات در تاریخ ۵۰ سال اخیر دیپلماسی آمریکا بود.» به من پول داده می‌شود که (برای این مواقع) کلماتی را تولید و بیان کنم (به این موضوع واکنش نشان دهم و تحلیل کنم). متاسفم که بگویم این جمله (حرف دستیار تیلرسون) نطق مرا کور کرد. البته که امتناع ترامپ در تایید پایبندی ایران به برجام، شاید سبب از بین رفتن توافق نشود اما چنین کاری حیات توافق را به تنفس مصنوعی خواهد انداخت؛ علاوه بر اینکه آسیبی بلندمدت به اعتبار آمریکا می‌زند. کنگره آمریکا که اکثریت آن در اختیار جمهوری‌خواهان است، شاید تحریم‌های ایران را دوباره اعمال نکند یا اقدام تقنینی دیگری برای برهم زدن توافق انجام ندهد اما همین حالا هم ترامپ برای اینکه هر کشور دیگری درباره دلیل توافق با آمریکا تردید کند، به اندازه کافی اقدام انجام داده است. فقط ترامپ می‌تواند برای تسلیم شدن از منظر اخلاقی در برابر ایران، چنین تدبیرهایی به خرج دهد. ترامپ همچنین خاورمیانه را خطرناک‌‌تر، تندروهای ایران را تقویت و متحدان را عصبانی‌تر خواهد کرد و اقدامی به زیان امنیت اسرائیل انجام خواهد داد.

نیویورک‌تایمز

اخبار مرتبط