چوب و فرآوردههای آن نظیر تیر و تخته و زغال، چه برای مصارف داخلی یا حتی برای صادرات بهویژه به روسیه با دیگر کشورها، از اواسط دوره ناصری (۱۳۱۳-۱۲۹۶ ق.) مورد توجه قرار گرفت و وارد مرحله خاصی شد. رونق راههای شمالی، رشد و توسعه بنادر دریای خزر مانند باکو و حاجی ترخان در روسیه و انزلی در ایران، گسترش تاسیسات راه آهنی در روسیه و بنادر آن و توسعه حملونقل دریایی و کشتیرانی سبب شد تا حمل و نقل محمولات چوبی با وجود سنگینی آن، آسان شود.