نظام بهداشتی عصر قاجار شامل درمان سنتی حکیمان و عطاران بود. این حکیمان آموختههای خود را سینه به سینه گرفته یا بر پایه روابط پدر به فرزندی و گاه استاد - شاگردی به مقام طبابت رسیده بودند. اطبای سنتی، بیماران را با روشهای قدیمی معاینه و معالجه میکردند. برای رفع پارهای بیماریها نیز رگزنی، حجامت و زالو انداختن رایج بود. قدرت تشخیص و درمان حکیمان نیز بسته به تجربه و مهارت آنان بسیار متفاوت بود. طبق گزارش جعفر شهری، مردم به طبابت حکیمان سالخورده اعتماد بیشتری داشتند و اظهار میکردند که طی…