حکومت پهلوی دوم حامی تغییر و نوسازی بود و اصلاحاتی انجام داد؛ اما برنامههای اصلاحات بهشکلی طراحی شده بودند که الگوهای سنتی و سیاسی را در ایران حفظ کنند. این برنامهها در بهوجود آوردن تحول اقتصادیاجتماعی اصیل در کشور موفق نبودند و بهعبارتی، ازآنجا که اجرای اصلاحات و ازجمله برنامههای توسعه اقتصادی براساس الگوهای پاتریمونیال (پدرسالارانه)بودند که در شخصگرایی، رقابت ناصحیح، ناامنی، بیاعتمادی و ناهماهنگی در تصمیمگیری بازتولید میشد، از توسعه اقتصادی موفقیتآمیز در کشور جلوگیری میکرد.