پادشاهان قاجار تا پیش از ظهور اندیشههای ملیگرایانه در جهان، بر همان دیدگاه پادشاهان دوره افشاریه و زندیه اصرار میورزیدند و در نزد آنان مفهوم رعیت، در قالب تمامیت ارضی ایران تعریف میشد. در واقع واژه رعیت در این دوره به جغرافیای سیاسی اطلاق میشد که رعایای سلطان قاجار بودند. رعایا، مجموعهای از گروههای اجتماعی متعارضی بودند که در «رعیت سلطان بودن» اشتراک داشتند. کاربست اصطلاح «ممالک محروسه ایران» نشان از این واقعیت داشت که پارههای مختلف اجتماعی همانطور که بودند به رسمیت شناخته میشدند. در…