در اوایل قرن سیزدهم، ایران شاهد آغاز نوخواهی و غربگرایی بود. این نوگرایی به شیوه اروپایی، همواره با نام بنیانگذار آن، شاهزاده قاجار، عباسمیرزا، همراه بوده است. وی معتقد بود: اگر ایران بخواهد به حیات خود ادامه دهد، ناچار باید یک رشته نوسازی به سبک اروپایی در آن صورت گیرد. به این منظور، مستشاران نظامی را از فرانسه و انگلیس استخدام کردند و دانشجویان را برای تحصیلات جدید به اروپا فرستادند. در سال ۱۱۹۴ ه.ش عباسمیرزا دومین دسته از محصلان ایرانی را روانه انگلیس ساخت.