عمارت جدید تلفنخانه تهران

تلفنخانه تهران ۳۰ مهرماه ۱۳۰۵ در عمارت جدید آغاز به کار کرد. در سال ۱۲۶۵ شمسی و مصادف با ۱۸۸۶ میلادی، برای اولین بار در ایران، یک رشته سیم تلفن بین تهران و شاهزاده عبدالعظیم به طول ۷/ ۸ کیلومتر توسط بوآتال بلژیکی که امتیاز راه‌آهن ری را داشت، کشیده شد. ولی، در واقع مرحله دوم فناوری مخابرات در تهران از سال ۱۲۶۸ شمسی، یعنی سیزده سال پس از اختراع آن، با برقراری ارتباط تلفنی بین دو ایستگاه ماشین دودی و شهر ری آغاز شد.

پس از آن بین کامرانیه (شمیران) و عمارت وزارت جنگ در تهران و سپس بین مقر ییلاقی شاه قاجار (سلطنت‌آباد سابق) و عمارت سلطنتی تهران دایر شد. به این ترتیب تلفن نخستین بار در دستگاه دولتی ایران و در عصر ناصری به راه افتاد. اما وضع تلفن تا مدت‌ها نامطلوب بود و غالبا امکان واگذاری آن به درخواست‌کنندگان وجود نداشت. بنابراین به پیشنهاد شهرداری مقرر شد حق تقدم به کسانی داده شود که احتیاج مبرم به تماس تلفنی دارند. کم‌کم تلفن از حالت استفاده برای کارهای ضروری به وسیله‌ای لوکس و تجملی و همچنین برای برقراری ارتباط میان افراد در آمد. با ازدیاد نفوس در جامعه نیاز به این وسیله بیشتر شد. در دوره پهلوی، به‌دلیل ایجاد وزارتخانه‌های جدید و نیاز به برقراری ارتباط آنها با دربار، از این صنعت بیشتر استفاده شد؛ حتی در این دوره از تلفن برای کارهای شخصی و داخلی در کا‌خ‌ها استفاده می‌شد. با زیاد شدن جمعیت کاخ‌ها و افزایش اتاق‌های واجد تلفن، نیاز به فزونی خطوط بیشتر شد.