زنان در صنعت نساجی
نخستین کارخانه نساجی نو اروپایی در دهه ۱۸۵۰ پدید آمد؛ اما بخش منسوجات با فعالیت‌های خانگی و با مقیاسی کوچک برتری اش را حفظ کرد. ریسیدن پشم و پنبه در خانه و کارخانه‌های نو، شغل بسیاری از زنان کارگر بود. زنان در کانون تولید پنبه و ابریشم برای مصرف خانواده و بازار در گیلان، مازندران، کاشان، یزد و اصفهان به سر می‌بردند. صادرات اصلی ایران تا پیش از کشف و استخراج نفت، محصولات کشاورزی و صنایع دستی بود. بنابراین فرآورده‌های زنان در بازارهای ملی و بین‌المللی فروخته می‌شد. کتاب تاریخ اقتصادی چارلز عیسوی این مدارک را از تجارت صادراتی ایران عرضه می‌کند:
- یک دوم یا بیشتر محصو‌ل‌های خام گیاهی مانند خشکبار، پنبه خام و برنج.
- یک چهارم محصولات خام حیوانی مانند پیله‌های ابریشم، پوست و پشم.
- و یک چهارم یا کمتر از محصولات خام کارخانه‌ای مانند قالی، دیگر منسوجات ابریشمی، پنبه‌ای و پشمی و چرم.
بنابراین کارگران زن در تجارت صادراتی ایران سهم فراوانی داشتند. هرچند مریم پویا با بهره‌گیری از بررسی سیف در اقتصاد ایران در سده نوزدهم می‌نویسد: «بیشتر کارگران در چنین بخش‌ها زنان و کودکان با دستمزدی پایین‌تر از سطح معاش بودند که مواد خام و محصول تمام شده در اختیار آنها نبود.»
ارسال نظر