پذیرش عهدنامه الجزایر از طرف عراق

۲۴ مرداد ۱۳۶۹ صدام حسین عهدنامه ۱۹۷۵ الجزایر را پذیرفت. این عهدنامه مرزی که سه سال پیش از انقلاب اسلامی با وساطت دولت وقت الجزایر به سرانجام رسیده بود پس از امضای عباسعلى خلعتبرى، وزیر امورخارجه ایران و سعدون حمادى، وزیر امورخارجه عراق در ۲۱ و ۲۹ اردیبهشت ۱۳۵۴ به‌ترتیب یه تصویب مجلسین شوراى ملى و سناى وقت رسیده بود. این عهدنامه داراى ۸ ماده و سه پروتکل بود.

صدام حسین رئیس‌جمهور عراق در ۲۶ شهریور ۱۳۵۹ با ظاهر شدن در برابر دوربین‌های تلویزیون این کشور با پاره کردن قرارداد ۱۹۷۵م، آغاز تجاوز رژیم بعث به ایران را اعلام کرد.  با پذیرش قطعنامه ۵۹۸ و برقراری آتش‌بس بین ایران و عراق در سال ۱۳۶۷، به‌رغم حسن‌نیت ایران برای شروع مذاکرات صلح براساس قرارداد مرزی ۱۹۷۵ الجزایر و قطعنامه ۵۹۸ سازمان ملل، دولت عراق با ارائه پیش‌شرط‌هایی ضمن به بن‌بست کشاندن مذاکرات صلح، حاضر به پذیرش رسمی قرارداد ۱۹۷۵ الجزایر به‌عنوان مبنای مذاکرات دوجانبه نبود. در چنین حالتی و در شرایطی که مذاکرات به بن‌بست رسیده بود، عراق به کویت یورش برده و این کشور را تصرف کرد. ۱۲ روز بعد از اشغال کویت یعنی در ۲۴ مرداد ۱۳۶۹ (۱۴اوت ۱۹۹۰) رادیو بغداد برنامه‌های عادی خود را قطع و نامه رئیس‌جمهور عراق به رئیس‌جمهوری ایران را که طی آن عهدنامه ۱۹۷۵ توسط دولت عراق پذیرفته شده بود، قرائت کرد.