به گزارش وب‌گاه The Real News Network، صندوق بین‌المللی پول (IMF) و بانک جهانی سابقه‌ای طولانی در فروبردن کشورهای جهان‌جنوب در چرخه‌های ناپایدار بدهی دارند. چند دهه پیش، این روند برای آرژانتین آغاز شده و اکنون کارد را به استخوان رسانده است. از سال۲۰۱۵ میلادی، پزو  ۸۰درصد از ارزش خود را در برابر دلار آمریکا از دست داده است. این موضوع به بحران هزینه‌های زندگی منجر شده که بر بخش وسیعی از جامعه تاثیر گذاشته است. شوک اقتصادی ناشی از همه‌گیری کرونا و آخرین بسته وام ۴۴میلیارد دلاری صندوق بین‌المللی پول که در سال۲۰۲۲ میلادی تحویل داده شد، فقط اوضاع را وخیم‌تر کرده است. در نیمه دوم سال۲۰۲۰ میلادی، بیش از ۴۰درصد از مردم آرژانتین در فقر بودند.

روزنامه Real News از بوئنوس‌آیرس گزارش می‌دهد که اتحادیه‌ها و سایر سازمان‌های کارگری برای دستیابی به دستمزد و شرایط کاری بهتر و پایان دادن به فقر می‌جنگند. صندوق بین‌المللی پول و بانک جهانی، سابقه‌ای طولانی در وابسته کردن کشورهای فقیر جهان‌جنوب به وام دارند. اتکای بیش از حد به وام‌ها به این معنا است که کشورها دائما بدهکار هستند و نمی‌توانند اقتصادهایی خودکفا بسازند که به مردمشان خدمت می‌کنند. صندوق بین‌المللی پول سیاست‌های بازار آزاد نئولیبرالی را به نام «بازگرداندن ثبات اقتصادی» به‌عنوان الگوی اقتصادی به آنها تحمیل می‌کند. کارگران آرژانتینی در مبارزه‌ای سازمان‌یافته خواستار افزایش دستمزد و مزایا و بهبود شرایط کاری برای کاهش ناامنی شغلی هستند. اتحادیه‌های کارگری نیز در خط مقدم هستند و در برابر اقدامات ریاضتی و سیاست‌های ضدکارگری مقاومت و برای برقراری عدالت اقتصادی در آرژانتین تلاش می‌کنند.

اخبار مرتبط