گسلهای اقتصادی «ریسک‌زدایی»
پیامدهای بالقوه این مسیرهای متفاوت رشد برای آسیا و فراتر از آن، چه خواهد بود؟ در تازه‌‌‌ترین بررسی این نهاد، تحت عنوان «چشم‌‌‌انداز اقتصادی منطقه‌‌‌ای برای آسیا و اقیانوسیه»، آثار بالقوه یک سناریوی نزولی ناشی از اجرای سیاست «ریسک‌زدایی» بین چین و اقتصادهای سازمان توسعه و همکاری اقتصادی (اروپا) ارزیابی شد. مطابق نمودار، راهبردهای چین و ایالات‌متحده آمریکا و کشورهای عضو سازمان توسعه و همکاری اقتصادی، تحت عنوان «ریسک‌زدایی» با هدف بازگرداندن تولید محصولات در داخل (اصطلاحا درون‌‌‌سپاری) یا سپردن تولید به کشورهای دوست (اصطلاحا دوست‌سپاری)، حتی با فرض نبود محدودیت‌های تازه در کشورهای ثالث -به‌‌‌ویژه کشورهای آسیایی- می‌‌‌تواند به نحو قابل‌‌‌ملاحظه‌‌‌ای کاهش رشد اقتصادی در سراسر جهان را در پی داشته باشد.
در شرایطی که «بازدرون‌سپاری» می‌‌‌تواند برای همه طرف‌‌‌ها بسیار دشوار باشد، نکته قابل‌‌‌تأمل آنجاست که بدانیم «دوست‌سپاری» هم در درازمدت برای کشورهای ثالث منافع خاصی ایجاد نمی‌‌‌کند؛ به این دلیل که منافع حاصل از این تغییر به دلیل آثار انقباض‌‌‌های ایجادشده در کشورهای اروپایی و چین خنثی خواهد شد. نتایج حاصله برای منطقه نشان می‌دهد که کشورهای ثالث نباید انتظار داشته باشند منفعلانه از سیاست‌‌‌های مرتبط با «دوست‌سپاری» منتفع شوند، بلکه لازم است فعالانه اصلاحاتی را که می‌‌‌تواند به ادغام بیشتر آنها در زنجیره‌‌‌های تامین جهانی منجر شود دنبال کنند. به‌علاوه اقتصادهای سیستمی در سراسر جهان، نیازمند گفت‌وگوهای سازنده به‌‌‌منظور حل‌‌‌وفصل ریشه تنش‌‌‌ها و پیشگیری از آثار و نتایج چندپاره شدن زنجیره تامین است.
در چین، مخاطراتی که چندپاره شدن زنجیره تامین برای رشد میان‌‌‌مدت این کشور ایجاد می‌کند، اهمیت انجام اصلاحات ساختاری جامع به‌‌‌منظور کمک به همگرایی سریع‌‌‌تر با سطوح درآمد اقتصادهای پیشرفته -از جمله کاستن از شکاف در میزان بهره‌‌‌وری بین شرکت‌های دولتی و خصوصی و گشایش بیشتر این حوزه برای رقابت- را بیش از پیش نشان می‌دهد. تحقیقات این نهاد نمایانگر آن است که دستیابی به این مهم می‌‌‌تواند آثار مثبت و قابل‌‌‌توجهی برای سایر اقتصادهای آسیایی به ارمغان آورد.
