دهه گمشده دیگر آرژانتین؟
انتخابات ریاست‌جمهوری یک ماه دیگر برگزار می‌شود و آرژانتین همچنان درگیر بحرانی است که می‌تواند به دوران افسردگی بزرگ سال ۲۰۰۰ عقبگرد کند. در واقع همه مقاماتی که در اقتصاد آرژانتین دخیل هستند به نوعی مقصر بروز این رخداد قلمداد می‌شوند. شاید رئیس جمهور مائوریسیو ماکری بتواند دوره دیگری در سمت خود باقی بماند؛ در این صورت باید برای بازگرداندن شرایط اقتصادی نرمال به این کشور زمان را هدر ندهد. اما او با مشکلات بسیاری روبه‌رو خواهد بود:
کسری‌های دوقلو: کسری حساب جاری آرژانتین در پایان سال ۲۰۱۷ میلادی به بیش از ۸/ ۴ درصد از تولید ناخالص داخلی این کشور رسید. همزمان، کسری بودجه این کشور نیز حدود ۹/ ۳ درصد تولید ناخالص داخلی را تشکیل می‌دهد. در ماه‌های ابتدایی ریاست‌جمهوری ماکری، سرمایه‌گذاران آرژانتینی چند دهه بدبینی به سیاستمداران را در رفتارهای اقتصادی خود کنار گذاشتند. بازگشت اعتماد منجر به افزایش ورود سرمایه به بازارهای داخلی شد و بدهی‌های سنگین دولت را به‌مرور کاهش داد؛ اما نوسانات ارزی در ماه‌های اخیر جریان خروج سرمایه را جایگزین روند سابق کرده است. بی‌اعتمادی به پزو و پناه جستن مجدد به ارزهای خارجی، نوسانات را تا جایی تشدید کرد که بانک مرکزی ناچار به ثبت نرخ بهره ۶۰ درصدی برای مقابله با بحران ارزی و تورم فزاینده شد.
تردید به توان تسویه بدهی: نگرانی‌های کهنه درخصوص حجم کسری‌های دوقلو با تکرار خاطره ناخوشایند استقراض از صندوق بین‌المللی پول، وارد خودآگاه جمعی آرژانتین شده است. نزدیک شدن به تاریخ سررسید اعتبارات قرضی کوتاه‌مدت بازارهای بوئنوس‌آیرس را در حالت آماده‌باش قرار داده بود تا اینکه انتشار خبر درخواست ماکری از IMF برای تخصیص خط اعتباری ۵۰ میلیارد دلاری به‌عنوان بسته نجات از بحران ارزی، وضعیت آماده‌باش را به هراسی فراگیر تبدیل کرد. هراسی که سرمایه‌گذاران را به اقدام برای جلوگیری از کاهش ارزش دارایی‌هایشان سوق داد. با تغییر رفتار عمومی، پزو بیش از پیش در برابر دلار تضعیف شد و سرمایه بیشتری از مرزهای آرژانتین بیرون رفت. حتی زمانی‌که درخواست افزایش خط اعتباری با موافقت صندوق بین‌المللی پول به ۱/ ۵۷ میلیارد دلار رسید نیز نگرانی از بدهی‌های تلنبار شده، واکنش منفی مشابهی را در رویه بازارهای این کشور بروز داد.
ارسال نظر