این ماده کلیدی می‌تواند بازارهای انرژی جهان را دستخوش دگرگونی سازد
بازیگر جدید گذار انرژی
در دنیای تکنولوژی‌‌‌های پاک، سرمایه‌گذاران بیشتر به سمت انرژی‌‌‌های تجدیدپذیر و ذخیرهسازی باتری جذب می‌‌‌شوند. بنابراین سرمایه کمتری به گزینه‌‌‌های جدید و کمتر آزمایش‌‌‌شده برای کاهش کربن از قبیل هیدروژن کمکربن و ذخیرهسازی کربن (CCUS) اختصاص یافته است. از پروژه‌‌‌های هیدروژن آبی جدید که از حمایت مالی ۴۵Q برخوردار است، سواحل جنوبی ایالات متحده آمریکاست، زیرا این سواحل پتانسیل گسترش تولید هیدروژن کمکربن و ذخیرهسازی کربن را دارد. کارشناسان اس‌اند پی گلوبال انتظار دارند تا سال ۲۰۳۰، هیدوژن آبی ۶۰درصد از ۲۳درصد ظرفیت جهانی نصب‌شده از صنعت CCUS در ایالات متحده خواهد بود. هزینه‌‌‌های بالا، محدودیت‌های مشوق‌‌‌های مالی و جریمه‌‌‌ها بزرگ‌ترین موانع برای ذخیرهسازی کربن است.
در اکثر بازارها و کاربردها، هزینه انتشار CO۲ کمتر از هزینه جمع‌‌‌آوری و ذخیرهسازی آن است. بر اساس پیش‌بینی اس‌اند‌پی گلوبال افزایش مداوم هزینه‌‌‌ها و تاخیرهای پیش‌بینی‌‌‌شده در اخذ مجوزها برای ظرفیت جهانی CCUS تا سال ۲۰۳۰ به میزان ۱۵درصد کاهش می‌یابد. برخی از پروژه‌‌‌های CCUS با وجود چالش‌‌‌های اقتصادی پیش رفته‌‌‌اند. اما پروژه‌‌‌های موفق معمولا ویژگی‌‌‌های مشترکی دارند.
مهم‌ترین آنها دسترسی به حمایت‌‌‌های مختلف است که بخشی از فشارهای هزینه‌‌‌ای را جبران می‌کند، مانند لایه‌‌‌های مختلف از حمایت‌‌‌های دولتی و دسترسی یا نزدیکی به زیرساخت‌‌‌های موجود، البته اشاره به این نکته ضروری است که وابستگی به طرح‌‌‌های حمایتی دولتی ریسک سیاسی اضافی را نیز به همراه دارد. از دیگر موانع برای توسعه ذخیرهسازی کربن می‌توان به ریسک فناوری اشاره کرد. در حالی که فناوری‌‌‌های جمع‌‌‌آوری CO۲ برای دهه‌‌‌ها استفاده شده‌‌‌اند و از نظر فنی بالغ هستند، اما در مقیاس بزرگ در کاربردهایی که نیاز به کاهش کربن دارند، استفاده نشده‌‌‌اند. برای سرمایه‌گذاران مالی، این کمبود سابقه یک درجه از عدم‌قطعیت ایجاد می‌کند که می‌تواند مانع از تخصیص سرمایه شود. صنعت ذخیرهسازی کربن مانند سایر بخش‌‌‌های صنعت فناوری‌‌‌های پاک توسعه نیافته است و هنوز از فرآیند نوآوری برای کاهش هزینه بهره‌‌‌مند نشده است که این به یکی از نگرانی‌های گسترده در حوزه مقیاسبندی ریسک فناوری تبدیل شده است. موجی از فعالیت‌‌‌های سرمایه‌گذاری در پروژه‌‌‌های هیدروژن آبی در سواحل خلیج آمریکا ممکن است راهی برای مقیاسبندی فراهم کند که بتواند ریسک فناوری، فرآیند و زنجیره‌‌‌های تامین را کاهش دهد.
هیدروژن آبی نقش حیاتی در برقراری اقتصاد هیدروژن خواهد داشت، به‌‌‌ویژه برای کشورهایی که نیاز به واردات هیدروژن کمکربن دارند. تحلیل‌‌‌های هزینه-فایده نشان می‌دهند که هیدروژن آبی تا زمانی که تولید هیدروژن سبز به قیمت ۳ دلار یا کمتر برای هر کیلوگرم هیدروژن نرسد، همچنان مرتبط باقی خواهد ماند. ژاپن و کره برنامه‌‌‌های مشوق تقاضا را راه‌‌‌اندازی کرده‌‌‌اند که با توجه به استانداردهای شدت کربن، به آنها اجازه واردات محصولات هیدروژن مبتنی بر سوخت‌‌‌های فسیلی را می‌دهد، به شرطی که به اندازه کافی از نظر کربنی کاهش یافته باشند.
چشم‌‌‌انداز مکانیزم حملونقل هیدروژن
پروژه‌‌‌هایی که آمونیاک آبی تولید می‌کنند به دلایل متعددی از جمله سهولت و هزینه حملونقل، صادرات‌‌‌پذیری و قابلیت تعویض، نسبت به پروژه‌‌‌هایی که هیدروژن تولید می‌کنند ترجیح دارند. در بازار آمونیاک و در بدترین حالت، اگر یافتن یک خریدار برای آمونیاک آبی دشوار باشد، می‌توان محصول را در بازار آمونیاک خاکستری به فروش رساند. عامل حیاتی دیگر در ترجیح آمونیاک آبی بر هیدروژن آبی، اعتبار اعتباری خریداران است، که بیشتر آنها شرکت‌های بزرگ یا خریداران پشتیبانی‌‌‌شده از سوی دولت هستند، برخلاف نهادهای کوچک که به دنبال هیدروژن کمکربن برای وسایل نقلیه با پیل سوختی هستند. ساخت‌‌‌وساز در حال حاضر روی بازسازی کارخانه آمونیاک دونالدسون‌‌‌ویل، صنعتCF لوئیزیانا به ارزش ۴ میلیارد دلار در حال انجام است تا کربن منتشر‌شده را به میزان حدود ۲۰۰ میلیون دلار جمع‌‌‌آوری و ذخیره کند. این برآورد هزینه سرمایه شامل پردازش CO۲ در محل است، اما زیرساخت‌‌‌های حملونقل و ذخیرهسازی خارج از سایت را شامل نمی‌شود. این تاسیسات در مسیر تبدیل شدن به بزرگ‌ترین کارخانه هیدروژن کمکربن در نیمکره غربی است.
استانداردهای شدت کربن ژاپن برای آمونیاک کمکربن، کاهش ۷۰ درصدی انتشار کربن نسبت به سوخت‌‌‌های فسیلی را شامل می‌شود. شرکت CF دونالدسون‌‌‌ویل قادر خواهد بود با فروش آمونیاک به بازارهای کود و شیمیایی ایالات متحده در قیمت‌های استاندارد علاوه بر کسب بازدهی کاهش۵۰ درصدی شدت انتشار کربن را به همراه داشته باشد.
