با بزرگ‌ترین پل دریایی جهان هنگ‌کنگ- ماکائو به چین وصل می‌شود
تعبیر رویای ژئوپلیتیک چین
«گو شینگلین»، معاون این پروژه و مهندس ارشد در ساخت این پل، که تیم خبری سی‌ان‌ان را تا نیمه راه همراهی کرد می‌گوید به این دستاورد کشورش می‌بالد. این پل که قرار است تابستان سال‌جاری به روی عموم گشوده شود و روزهای آخر کارهای تکمیلی را طی می‌کند شهری نسبتا کوچک در سرزمین اصلی چین را به دو منطقه اداری هنگ‌کنگ- ماکائو وصل می‌کند. این پروژه در حدود ۲۰ میلیارددلار برای چینی‌ها هزینه داشته است. ساخت این پل که برای اولین بار در سال ۲۰۰۳ پیشنهاد شد مناقشاتی به همراه داشته است. این حجم گسترده از بتن و فولاد نه تنها دلیلی است بر توانایی چین در ساخت یک «ابر پروژه ساخت‌وساز» و رکورد‌زنی آن، بلکه نمادی است از آرزوهای ژئوپلیتیکی روزافزون چین. با وجود تنش‌های شکل گرفته میان پکن، هنگ‌کنگ و تایوان و اینکه چین همچنان مدعی سرزمین در دریای چین جنوبی است اما ساخت این پل به منزله تجلی عزم چین در رهبری و اعمال نفوذ در منطقه تلقی می‌شود. منتقدان البته تبعات زیست‌محیطی و انسانی و هزینه‌های گسترده مالی این پروژه را زیر سوال می‌برند.
فلوریدای چین
پل هنگ‌کنگ- ژوهای- ماکائو قطعه‌ای محوری از طرح بزرگ چین برای توسعه «منطقه بزرگ‌تر خلیجی» خویش است؛ منطقه‌ای که چین امیدوار به توسعه آن است تا با «منطقه بزرگ‌تر خلیجی» مشابه مانند سان فرانسیسکو، نیویورک و توکیو از لحاظ ابداع تکنولوژیک و موفقیت اقتصادی رقابت کند. روایت رسمی این است که یکپارچگی منطقه‌ای بزرگ‌تر موجب رشد اقتصادی خواهد شد. این منطقه که سکونتگاه ۶۸ میلیون نفر است حدود ۲۱۸۰۰ مایل مربع (۵۶۵۰۰ کیلومتر مربع) را در مرکز چین جنوبی تحت پوشش قرار می‌دهد و مشتمل است بر ۱۱ شهر (هنگ‌کنگ، ماکائو و ۹ شهر در امتداد استان گوانگدونگ). «مارکوس چان»- مدیر تحقیقات برای مشاوره املاک و مستغلات تجاری CBRE هنگ‌کنگ، چین جنوبی و تایوان – می‌گوید منطقه بسیار پر جنب‌وجوش است و به لحاظ اقتصادی سازنده و مولد. او می‌افزاید: «این منطقه کمتر از یک درصد از سرزمین اصلی چین را تشکیل می‌دهد و سکونتگاه کمتر از ۵ درصد از جمعیت است، اما ۱۲ درصد از تولید ناخالص داخلی چین را تولید می‌کند.» او می‌گوید وقتی با کشورهای دیگر دنیا مقایسه می‌شود «منطقه بزرگ‌تر خلیجی یازدهمین اقتصاد بزرگ دنیا می‌شود.» ایده «منطقه بزرگ‌تر خلیجی» ابتدا در سال ۲۰۰۹ مطرح شد اما توسعه آن با محدودیت‌هایی مواجه شد، زیرا به گفته مارکوس چان «موانع زیادی میان شهرها وجود دارد.» این منطقه دارای سه مرز (هنگ‌کنگ/ چین، ماکائو/ چین، هنگ‌کنگ/ ماکائو)، سه نظام حقوقی متفاوت و سه واحد پولی متفاوت هستند. افزون بر این، ساکنان دارای سه پاسپورت/ شناسنامه هستند و به دو زبان سخن می‌گویند (کانتونی و ماندارینی). «چان» می‌گوید: «برای رقابت با دیگر مناطق خلیجی در جهان، دولت چین باید این موانع را کاهش داده یا از میان بردارد... و هماهنگی و یکپارچگی را میان این شهرها برقرار سازد.» ساخت این پل فاصله زمانی مسافرت میان این شهرها را از ۳ ساعت به ۳۰ دقیقه کاهش و ارتباط میان آنها را افزایش می‌دهد. «چان» معتقد است: «درحال‌حاضر، توزیع اقتصادی میان سواحل شرقی و غربی دلتای رودخانه مروارید بسیار ناهموار است. شهرهایی که در بخش شرقی قرار گرفته‌اند مانند هنگ‌کنگ، شن‌ژن و دانگوان به لحاظ اقتصادی توسعه‌یافته‌تر از شهرهایی سمت غرب هستند مانند ژوهای، جیانگمن و ژونگشان.»
او می‌گوید این پل تبادل و صادرات کالاهای تولید شده از سوی کارخانه‌های سمت غرب را از طریق هوا و دریا به سوی شرق آسان‌تر می‌سازد مانند فرودگاه بین‌المللی هنگ‌کنگ که شلوغ‌ترین فرودگاه باری در جهان محسوب می‌شود. این پل همچنین می‌تواند موجب تقویت صنعت گردشگری هم بشود. چان می‌گوید: «هم اکنون توریست‌های چینی تمایل زیادتری پیدا کرده‌اند که از هنگ‌کنگ بازدید کنند. این بازدید عمدتا برای خرید است و به ندرت به دیگر نقاط دلتای رودخانه مروارید سفر می‌کنند.» به محض بازگشایی این پل، توریست‌ها (از چین و دیگر کشورها) می‌توانند از فرودگاه هنگ‌کنگ به ماکائو و سرزمین اصلی طی ۴۵ دقیقه سفر کنند. بزرگ‌ترین جذابیت ماکائو کازینوهای آن است. ماکائو پیش از این مستعمره پرتغال بود. چان می‌گوید: «اینجا بزرگ‌ترین شهر قمار در جهان است و تنها شهر در کل منطقه بزرگ‌تر خلیجی است که قمار در آن قانونی است.» ژوهای هم که به خاطر مناظر سرسبزش از آن با عنوان فلوریدای چین یاد می‌شود نیز منطقه‌ای است که سفر خانوادگی به آن لذت‌بخش خواهد بود. تفرجگاه‌هایی برای گذران تعطیلات، پارک‌های مفهومی و زمین‌هایی برای بازی گلف در ساحل «هنگ‌کین» این شهر در حال توسعه و ساخت است. این پل البته تنها پل در دست ساخت در این منطقه نیست. «راه‌آهن سریع‌السیر گوانگ ژو- شن ژن- هنگ‌کنگ» (که هنگ‌کنگ را به شبکه راه‌آهن سریع‌السیر چین وصل می‌کند) و «نقطه کنترل مرزی لیانتانگ- هونگ یوئن وای» (مرزی که از میان هنگ‌کنگ و چین عبور می‌کند) قرار است سال‌جاری بازگشایی شوند. چان بر این باور است که این منطقه می‌تواند «احتمالا به جذاب‌ترین قطب توریستی در چین تبدیل شود.»
ارسال نظر