در تاریخ ۷ مه، تنها بریتانیا یک مورد ابتلای مسافری از نیجریه به این بیماری را گزارش کرد، اما تا ۲۰ مه آمریکا، استرالیا، کانادا و حداقل هشت کشور اروپایی ده‌ها مورد تاییدشده یا مشکوک به این ویروس را گزارش کردند. بریتانیا ۱۱ مورد جدید را در ۲۰ مه گزارش کرد که بیش از مجموع دو هفته گذشته‌‌ ‌بود. بسیاری از آنها هیچ نوع سفری به آفریقا نداشتند، همه این اتفاقات نگران‌‌‌کننده است. اما با همه اینها به نظر می‌رسد که جهان با رسیدن به درماندگی در برابر این بیماری فاصله‌‌ دارد. اکونومیست در ادامه گزارش خود اضافه‌‌‌کرد: آبله میمونی توسط ویروسی شبیه آبله در بدن انسان ایجاد می‌شود. ویروس آبله در سال ۱۹۸۰ ریشه‌‌‌کن‌‌‌شده اعلام شد. این عفونت‌‌‌ها معمولا خفیف هستند و علائمی شبیه آنفلوآنزا دارند. کهیری که در سراسر بدن پخش می‌شود می‌تواند به تاول و دلمه تبدیل شود. افراد مبتلا معمولا در عرض چند هفته بهبود می‌‌‌یابند. مانند سایر ویروس‌‌‌های آبله، این بیماری در کودکان خردسال و افرادی که سیستم ایمنی ضعیف‌‌‌تری دارند، شدیدتر است. اینکه چقدر خطرناک است بستگی به این دارد که به کدام یک از دو سویه این ویروس مبتلا شده‌‌‌ باشند. یکی از این سویه‌‌‌ها که بیشتر در شیوع‌‌‌های گذشته در حوزه کنگو یافت‌‌‌ می‌شود، در حدود ۱۰‌درصد مواقع کشنده است. سویه دیگر، در غرب آفریقا، شدت کمتری دارد و مرگ‌‌‌ومیر آن حدود یک‌درصد تخمین زده می‌شود. این تخمین‌‌‌ها از شیوع بیماری در مناطق دورافتاده آفریقا با مراقبت‌‌‌های بهداشتی ضعیف به دست آمده است بنابراین این بیماری درکشورهای ثروتمند احتمالا بسیارکمترکشنده ‌‌‌خواهد بود. واکسنی که برای آبله میمونی توسط باواریای نوردیک، یک شرکت بیوتکنولوژی دانمارکی، ساخته‌‌‌شده توسط نهادهای آمریکایی در سال ۲۰۱۹ تایید شده است. این واکسن همان است که برای آبله هم تایید شده‌‌‌ بود و داده‌‌‌هایی از آفریقا نشان می‌دهد که واکسیناسیون آبله حداقل ۸۵‌درصد در پیشگیری از آبله‌‌‌میمونی موثر است. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌‌‌های آمریکا می‌‌‌‌‌‌گوید این اکسن در صورتی مفیدتر است که قبل یا در عرض چهار روز پس از قرار گرفتن در معرض ویروس تزریق شود. حتی اگر تا ۱۴ روز پس از قرار گرفتن در معرض آن تجویز شود، می‌تواند به کاهش علائم کمک‌‌‌کند. شواهد از مطالعات حیوانی نشان می‌دهد که برخی از داروهای ضدویروسی که برای سایر ویروس‌‌‌های آبله استفاده می‌‌‌شوند نیز ممکن است برای مقابله با این بیماری مفید باشند.

همچنین خبر خوب دیگر این است که سرعت انتشار ویروس آبله میمونی در بین مردم بالا نیست و حداقل به اندازه سرخک مسری نیست. اولین بار در دانمارک، این ویروس در یک میمون آزمایشگاهی کشف‌‌‌ شد.تماس نزدیک عامل انتقال ویروس از فردی به فرد دیگر است. این ویروس از طریق قطرات ناشی از سرفه و عطسه که وارد بینی، گلو یا چشم می‌شود، پخش می‌شود. همچنین این ویروس می‌تواند از طریق تماس با پوست، لباس یا رختخواب فرد مبتلا که ویروس را از جوش‌‌‌ها یا دلمه‌‌‌ها دفع می‌کند، منتقل شود. علائم این بیماری معمولا ۵ تا ۲۱ روز پس از انتقال عفونت ظاهرمی‌‌‌شوند. بخش مشکل در این بیماری، بحث تشخیص بیماری است. کهیرهای آبله میمونی بسیار شبیه آبله‌‌‌مرغان است. تایید آن مستلزم ارسال نمونه‌‌‌ها به آزمایشگاه تخصصی مجهز به پاتوژن‌‌‌های بسیار خطرناک است. در حال حاضر، بریتانیا تنها یک آزمایشگاه پاتوژن‌‌‌های کمیاب دارد که برای آزمایش آبله میمونی تعیین شده است. با این حال، مهار شیوع آبله میمونی باید نسبتا آسان ‌‌‌باشد. جداسازی موارد تایید شده یا مشکوک به بیماری و ردیابی تماس‌‌‌های بالقوه آلوده آنها می‌تواند زنجیره‌‌‌های انتقال را متوقف‌‌‌کند. در چند روز و هفته‌‌‌های آینده، مطمئنا موارد بیشتری از آبله میمونی شناسایی‌‌‌خواهد شد. اما بعید است که شیوع بیماری از کنترل خارج شود. کووید-۱۹ یک جهان ناآماده و بدون دارو و واکسن را گرفتارکرد، اما آبله میمونی اکنون، شیوع کمتر و شرایطی متفاوت با کرونا دارد.

اخبار مرتبط