افکار عمومی، صلح با اوکراین را برنمی‌تابد
رادیکال شدن روس‌ها
ویدئوها نشان می‌دهد که مردم در صف‌های طولانی منتظر کمک برای اسکان و سایر نیازهای اولیه مانند پتو بودند. آنها برای یافتن موقعیت حرکت می‌کردند و گاهی اوقات هل می‌دادند، اما وقتی آژیرها مکررا صدا می‌دادند و احتمال حمله پهپادی یا موشکی بود، از جایشان تکان نمی‌خوردند.در بسیاری از دیوارها پوسترهایی وجود داشت که نوشته عزیزانی بودند که در مسیر تهاجم اوکراین زندگی می‌کردند. برخی از آنها مانند لیوبوف پریلوتسکایا، ۳۶ساله، ساکن کورسک که ارتباط خود را با پدر و مادرش در سودژا قطع‌شده اعلام می‌کند، می‌گوید که اکنون اوکراین کنترل کامل این شهر را در اختیار دارد. او ادامه داد: «آنها نمی‌خواستند در ابتدا شهر را ترک کنند و بعد از اینکه تصمیم گرفتند، دیگر دیر شده بود.» خانم پریلوتسکایا گفت که دیگرانی بودند که فرار کردند. به گفته او این افراد پیش از اینکه هشدار رسمی برای تخلیه داده شود، متوجه خطر شدند و سریعا شهر را ترک کردند.
او می‌افزاید: «یکی از همسایه‌هایشان با آنها تماس گرفته و گفته که آیا جایی برای اقامت در کورسک یا در خانه‌اش دارد؟» او سپس با گلایه از مسوولان روسی گفت: «چرا واکنش مناسبی نشان ندادند؟ چرا اصلا به مردم نگفتند؟» بسیاری از کسانی که از مناطق مرزی گریختند از شوک و سردرگمی صحبت کردند. آلیسا توربا، ۴۱ ساله، از کاساچیا لوکنیا، روستایی در نزدیکی سودژا گفت که در ۵اوت «چنان گلوله‌بارانی آغاز شد که دیگر امکان ماندن وجود نداشت.» دختر ۱۸ ساله او، آلبینا، روز قبل زایمان کرده بود و به گفته او، دخترش و نوه‌اش با آمبولانس به کورسک منتقل شدند. خود خانم توربا روزی که تهاجم شروع شد از این روستا بیرون آمد. او می‌گوید در جای‌جای جاده آتش‌سوزی و خودروهای سوخته و خراب‌شده دیده است. مادربزرگ، عمو و عمه‌اش هنوز در روستا هستند و می‌گوید که خبری از سگ‌ها و گربه‌ها و جوجه‌هایش ندارد.
او می‌گوید: «حتی با عقب‌نشینی اوکراین احتمالا چیزی برای بازگشت وجود نخواهد داشت.» لیودمیلا براخمووا، ۶۶ ساله، در ۷اوت توسط ارتش به همراه پسرش، نیکولایِ ۴۳ساله، کهنه‌سرباز معلول جنگ دوم چچن، از سودژا تخلیه شدند. او گفت: «این اصلا قابل تحمل نیست» و درباره تخریب‌هایی که نیروهای اوکراینی در شهر انجام داده‌اند، افزود: «من نمی‌فهمم چرا این همه نفرت وجود دارد.» او گفت: «من از هیچ ملتی نفرت ندارم و همه با هم برابرند. همه ما می‌خواهیم زندگی کنیم.» افراد و سازمان‌ها در کورسک برای کمک به مردم این منطقه که از حمله اوکراین وحشت‌زده شده‌اند، هجوم آورده‌اند. ناتالیا چولیکووا، مدیر «خانه کارهای خیر» یک گروه خیریه محلی گفت که ۱۵۰۰۰ نفر در حال استفاده از خدمات آنها هستند. او گفت: «ما به غذا نیاز داریم، ما واقعا به خورد و خوراک نیاز داریم.» او افزود: «همه بالش می‌خواهند. آنها بدون هیچ چیزی از خانه فرار کردند.»
ایوان کرویتیکوو که گفت به مدت چهار ماه با یک نیروی نظامی خصوصی روسی در نزدیکی خرسون در جنوب اوکراین خدمت کرده است، باشگاه بوکس خود در کورسک را به یک پناهگاه موقت تبدیل کرده است. او گفت که او بیش از یک سال است که انتظار چنین حمله‌ای را داشت و افزود: «بسیاری از مردم هنوز جدیت کلی آن چیزی را که در حال رخ دادن است، درک نمی‌کنند.» او گفت: «بسیاری از مردم وضعیت اطراف خود را نادیده می‌گرفتند و فکر می‌کردند که خودشان آن شرایط را تجربه نمی‌کنند؛ اما ما در حال حاضر آن را دست اول تجربه می‌کنیم.»با تمام خودروهایی که از مناطق مرزی وارد شده‌اند، اکنون ترافیک در کورسک فشرده‌تر شده است و به نظر می‌رسد خشم در هوا موج می‌زند. برخی به سمت وزارت دفاع و مقامات محلی هدایت شدند که متهم به کوتاهی در جلوگیری از تهاجم یا واکنش سریع‌تر به آن شدند.
خانم پریلوتسکایا گفت: «گروه‌هایی از مردم به نفع کرملین سکوت کرده‌اند و این به‌شدت در کار اختلال ایجاد می‌کند.» برخی از آنها به سمت رسانه‌های تحت کنترل دولت سوق پیدا کرده‌اند که البته نبردها را تایید می‌کنند؛ اما واقعیت را سانسور می‌کنند. توربا می‌گوید: «چیزهایی که نشان می‌دهند هیچ ارتباطی با واقعیت ندارد.» به نظر می‌رسد این حمله فضا را تندتر کرده است. در حال حاضر چیزهای زیادی متوجه اوکراینی‌ها شده است. یک زن از منطقه ریسکی، در حدود دو مایلی مرز که از ترس از گفتن نام خود پرهیز کرد، گفت: «نباید گفت‌وگوهای صلح انجام شود.» او درباره نیروهای روسی هم گفت: «اکنون باید به سمت کی‌یف حرکت کنیم.» کرویتیکوو، سرباز سابق که به چشم‌انداز جنگ فکر می‌کند، گفت: «تصور کنید چند ده نفر همه چیز را از دست داده‌اند. حتی دشمن نیز باید مورد احترام قرار گیرد. فکر می‌کنید چند نفر بدون پدر، بدون برادر ماندند؟ پاک کردن این نفرت بسیار دشوار خواهد بود.» او گفت که درباره خودش به دلیل تهاجم اوکراین احتمالا قرارداد نظامی دیگری امضا خواهد کرد.
