محیط حسابداری مالی در بورس
شاید حسابداری را بتوان با بیان سه ویژگی آن به بهترین وجه تعریف کرد: (۱) تشخیص، اندازه‌گیری و مخابره اطلاعات مالی درباره (۲) واحدهای تجاری به (۳) اشخاص ذی علاقه. این ویژگی‌ها صدها سال است که حسابداری را تعریف می‌کنند. در عین حال از سال ۱۹۳۰ به این سو، اندازه واحدهای اقتصادی شدیدا گسترش یافته و پیچیده‌تر شده، همچنین اشخاص ذی علاقه از نظر تعداد و تنوع به اندازه‌ای زیاد شده‌اند که مسوولیت‌‌پذیری حرفه حسابداری را به مراتب دشوارتر کرده است.
صورت‌های مالی و گزارشگری مالی
حسابداری مالی فرآیندی است که به تهیه مجموعه‌ای از گزارش‌های مالی یک واحد تجاری برای استفاده گروه‌های داخلی و خارجی می‌انجامد. استفاده‌کنندگان این گزارش‌های مالی عبارتند از: سرمایه‌گذاران، اعتباردهندگان، مدیران، اتحادیه‌‌ها و نهادهای دولتی. درمقابل، حسابداری مدیریت فرآیند شناسایی، اندازه‌گیری، تجزیه و تحلیل و مخابره اطلاعات مالی مورد نیاز مدیریت برای برنامه ریزی، ارزیابی و کنترل عملیات یک سازمان است. صورت‌های مالی ابزارهای اصلی هستند که از طریق آنها اطلاعات مالی به اشخاص خارج از سازمان مخابره می‌شود. این صورت‌ها، گذشته واحد تجاری را که برحسب پول به‌صورت کمی درآمده، در اختیار قرار می‌دهند. صورت‌های مالی که غالبا در اختیار قرار می‌گیرند عبارتند از: (۱) ترازنامه، (۲)صورت سود و زیان، (۳) صورت جریان وجود نقد و (۴) صورت سود و زیان جامع. مضافا اینکه یادداشت‌های توضیحی جزو لاینفکی از هر صورت مالی است. برخی اطلاعات مالی نمی‌توانند در متن چهار صورت مالی اساسی ارائه شوند که نمونه‌های آن عبارتند از: گزارش هیات مدیره یا جداول ضمیمه در گزارش مالی سالانه شرکت، پیش‌بینی‌های مدیریت، گزارش حسابرس مستقل (و حسب مورد گزارش بازرس قانونی)، تشریح آثار محیطی یا اجتماعی یک واحد تجاری، و گزارش‌های تسلیمی به نهادهای دولتی و بورس اوراق بهادار. چنین اطلاعاتی ممکن است به موجب بیانیه‌‌های آمره و مقررات نظام‌نامه‌ای الزامی شود، یا به واسطه عرف؛ یا به موجب تمایل مدیریت به‌طور داوطلبانه افشا شود. موارد اخیر به همراه صورت‌های مالی، مجموعه‌ای تحت عنوان گزارش مالی سالانه را تشکیل می‌دهد.
