یکی از دانشمندانی که انفجار بزرگ را عامل پیدایش جهان نمی داند، «جولیانو سزار سیلوا نِوِس» برزیلی است که باور دارد مدل کیهانشناسی درستی که بتواند پیدایش و تکامل عالم را توضیح دهد، نیازمند یک نقطه تکینگی مانند بیگ بنگ نیست.

وی در مقاله ای که در ژورنال علمی «نسبیت عام و گرانش» به چاپ رسانده، توضیح می دهد که انبساط کنونی جهان در ادامه انقباضی شکل گرفته که پیش از این، تمام اجرام موجود در کیهان را به هم نزدیک کرده بود. نِوِس در واقع معتقد است افزایش سریع فاصله بین اجرام کیهانی، دلیلی بر عدم وجود فاز انقباضی نیست و حتی امکان کشف مواد باقی مانده از دوره قبلی نیز وجود دارد.

خوب است بدانید که نظریه انفجار بزرگ ریشه در مشاهدات «اِدوین هابل» ستاره شناس آمریکایی در اواخر دهه ۱۹۲۰ آمریکا دارد که با مشاهده پدیده ای تحت عنوان «انتقال به سرخ» در اجرام آسمانی، به این نتیجه رسید که کهکشان های عالم در حال دور شدن از یکدیگر هستند.

از سال ۱۹۴۰ به بعد دانشمندان با توجه به یافته های هابل و نظریه نسبیت عام اینشتین، مدل جدیدی برای عالم متصور شدند که سه خروجی متفاوت داشت: انبساط دائمی، توقف انبساط و ثبات ابدی، در هم فروریختگی اجرام به واسطه نیروی جاذبه و بروز «Big Crunch» یا «رُمبش بزرگ».

نِوِس نیز تئوری خود را بر مبنای همین رُمبش بزرگ پایه ریزی کرده و خاطر نشان می کند روند تولد و مرگ عالم، یک مسیر رفت و برگشتی است که الزاماً نقطه شروعی به اسم انفجار بزرگ ندارد و پس از رسیدن به اندازه معینی، در خود فرو ریخته و مقدمات تولد عالم جدیدی را فراهم می کند.

البته باید در نظر داشت که در دنیای علم امروزی، نظریات هرچقدر هم که باورپذیر و زیبا باشند، بدون ارائه مدارکی برای تأیید، بی ارزش هستند و به همین جهت نِوِس و همکارانش قصد دارند با جست و جو برای بقایای دنیای قبل از انبساط (به خصوص در آثار به جا مانده از سیاهچاله ها)، تئوری خود را به اثبات برسانند.

 

بخش سایت‌خوان، صرفا بازتاب‌دهنده اخبار رسانه‌های رسمی کشور است.