وحشتناک‌ترین روز زندگی لیلی گلستان
لیلی گلستان از ۱۳ فروردین ۱۳۸۲، هولناک‌ترین روز زندگی خود، روز درگذشت برادرش؛ کاوه گلستان نوشت.
۱۳ فروردین ۱۳۸۲، انفجار مین در ۱۳۰ کیلومتری کرکوکِ عراق و جای خالی عکاس، فیلمبردار و مستندساز تاثیرگذاری که ۱۸ سال از فقدانش می‌گذرد.
کاوه گلستان؛ متولد ۱۷ تیر ۱۳۲۹ در آبادان، فرزند ابراهیم گلستان (نویسنده و منتقد ادبی) و فخری گلستان (فعال حقوق کودکان، سفال‌گر و مترجم) و برادر لیلی گلستان (مترجم ادبی)، هنرمندی بود که عکاسی را سال‌ها پیش از انقلاب آغاز کرد و سه مجموعه «روسپی»، «کارگر» و «مجنون» او هم‌چنان ارزشمند است و قابل تامل.
تاریخ‌نگار دوران جنگ ایران و عراق در فریم‌هایی بدیع که روایت‌گر جانفشانی بی‌چشم‌داشت آدم‌هاست.
لیلی گلستان در هجدهمین سالگرد درگذشت کاوه گلستان با انتشار عکس‌هایی از او در صفحه اینستاگرام خود چنین نوشت:
«هجده سال گذشت. هجده سال از بدترین و هولناک‌ترین روز زندگی من. هجده سال پیش در منطقه کیفری عراق رفت روی مین و تمام. نه کاوه تمام‌شدنی نیست. کاوه با عکس‌هایش با فیلم‌های معترضانه‌اش؛ ثبت حقیقت، بچه‌های معلول و با عکس‌های اجتماعی‌اش؛ روسپی‌های قلعه شهر نو. کارگران مجنونین و عکس‌های جنگش که جایزه رابرت کاپرا را بُرد تمام‌شدنی نیست.
از او پرسیدم چطور روسپی‌ها اجازه دادند این عکس‌های جسورانه را از آن‌ها بگیری؟ گفت با احترام با آن‌ها رفتار کردم و خانم خطاب‌شان می‌کردم. کلمه‌ای که هرگز از کسی نشنیده بودند. مادرم می‌گفت کاوه هست. همه جا هست. بله همیشه هست و ماندگار می‌ماند با آن لبخند مهربان و چشم‌های گرمش. با آن تندی و فرزی حرکاتش. با آن تعهدش در قبال ایران. مادرم راست گفت. کاوه هست.»
بخش سایت‌خوان، صرفا بازتاب‌دهنده اخبار رسانه‌های رسمی کشور است.
