در سال ۱۴۰۳، رفاه اقتصادی ایرانیان همانند یک دهه گذشته تحت تاثیر تورمهای بالا و مزمن بود. مطابق آخرین آمارهای موجود تا پایان سال ۱۴۰۲، نرخ فقر معادل ۳۰ درصد بوده است. این به معنای آن است که قدرت اقتصادی ایرانیان تحت شرایطی مانند نابسامانیهای اقتصاد کلان و تورمهای بالا به صورت چشمگیری کاهش یافته و یک سوم از شهروندان کشور توانایی برآورده کردن نیازهای اولیه خود را نیز ندارند. واکنش دولت نیز به شرایط معیشتی مردم اعطای یارانه نقدی و کالا برگ الکترونیکی بوده است. با این حال روند صعودی نرخ فقر و تثبیت آن در ۳۰درصد نشان میدهد که تورم اثراث مثبت سیاستهای رفاهی را خنثی کرده و تنها هزینههایی را در شرایط کسری بودجههای مزمن به وجود آورده است.