اما تحقق توسعه پایدار در بخش معدن با چالش‌هایی همراه است. هرچند دولت معتقد است شرکت‌های بزرگ را به بخش خصوصی واگذار کرده است اما در عمل شاهد هستیم که این مجموعه‌ها خصولتی هستند. اما ذکر این نکته مهم است که توسعه پایدار از بخش خصوصی به دست می‌آید و محقق می‌شود.  اما این در حالی است که ما در بخش معدن بخش خصوصی قدرتمندی نداریم و این بخش بیشتر در معادن کوچک و متوسط مقیاس فعالیت دارند. از سوی دیگر معادن بزرگ هم سیاست‌های دولت را اجرا می‌کنند در نتیجه نمی‌توان در چنین شرایطی شاهد توسعه پایدار بود.  البته باید به این نکته توجه داشت که بخش معدن یک بخش سرمایه‌بر است و باید از این زاویه به این بخش نگاه کرد که تولیدکننده مواد اولیه صنایع کشور است. 

اما برای دستیابی به توسعه پایدار آن هم از مسیر بخش‌خصوصی باید الزاماتی اجرایی شود که شاید مهم‌ترین آن تفکر دولت باشد. تفکر دولت باید به سمت بخش خصوصی باشد. براساس همین تفکر باید شرکت‌های بزرگ بخش معدن را به بخش خصوصی واگذار کند، البته این واگذاری باید تماما خصوصی باشد نه در ظاهر خصوصی اما در عملکرد خصولتی باشد. خصوصی‌سازی می‌تواند از فساد نیز جلوگیری کند در نتیجه به نفع توسعه بخش معدن خواهد بود. در این بین دولت باید روش‌هایی را پیش بگیرد که در نتیجه آن سرمایه وارد بخش معدن شود.  در واقع دولت باید به این اعتقاد برسد که بخش خصوصی ایجاد کننده توسعه پایدار است. بخش خصوصی می‌تواند با چنین تفکری توسعه پایدار در بخش معدن و صنایع معدنی کشور را محقق کند اما همان‌طور که اشاره شد تحقق این موضوع مستلزم تغییر در نگاه و تفکر دولت است در غیر این صورت نمی‌توان چندان به نقش‌آفرینی بخش‌خصوصی در توسعه پایدار امیدوار بود.

 

اخبار مرتبط