صادقی گفت: ما در گذشته وقتی که به سمت تئاتر غربی رفتیم، تئاتر انتقادی، تئاتر مداخله‌گر، تئاتری که بتواند پایه‌های پوسیده قاجار را بلرزاند، تئاتر دیالوگ را انتخاب کردیم؛ وگرنه انواع تئاترهای دیگر هم داشتیم، تعزیه، عروسکی، نقالی، ما با نمایش سنتی همه کارها را راه می‌انداختیم، دخالت اجتماعی نداشت، برای همین رفتیم برای اینکه بتوانیم انتقاد کنیم. به سمت غرب رفتیم تا بتوانیم تئاتر را به جامعه و مردم وصل کنیم. این کارگردان افزود: الان درست عکس این شده. ما دیگر جنبه‌های انتقادی نداریم و تفاوت‌های خودمان را با تئاتر غربی داریم از بین می‌بریم. آنچه تئاتر ما را زنده کرد وجه اجتماعی‌اش بود. الان آنچه تئاتر ما را ضعیف می‌کند این است که از بعد اجتماعی دور می‌شوی و این به خصوص برای دهه ۷۰ به این طرف است که پای داوران خارجی باز شد. یک عده بنا به ذوق خارجی‌ها کار کردند، کپی کردند که به این جشنواره‌ها دعوتشان کنند. صادقی ایجاد طبقه نوکیسه را از عوامل این تغییر دیدگاه دانست و توضیح داد: طبقه نوکیسه منتقد نیستند. شرایط به سودشان است، بسیار محافظه‌کار هستند، در هنر به دنبال نقد نمی‌گردند که چیزی را تغییر بدهند. برعکس دنبال تفنن هستند. حالا پول دارند، امکانات دارند و می‌خواهند سرگرم شوند و بهترینش این تئاترهای تجاری پول محور یا نمایش‌هایی است که هیچ محتوایی ندارد و دو-سه بازیگر معروف اجرا می‌کنند.

اخبار مرتبط