آرزو داشت دو ماه بیشتر دوام بیاورد

«در خیابان شاپور به دنیا آمدم. سال ۱۳۲۳. کوچه اردیبهشت. در هزاردستان اشاره کوچکی به محله خودمان کرده‌ام، جایی که خوشنویس را شکنجه می‌دهند که نشانی‌اش را به یاد آورد. او همان نشانی را می‌دهد، همان کوچه، همان پلاک. مادرم خانه‌دار بود و پدرم در چاپخانه‌ کار می‌کرد.»

این روایت علی حاتمی از خودش است. کارگردانی که به شاعر سینمای ایران معروف شده. همسر زهرا حاتمی و پدر لیلا حاتمی. او آثار معروف بسیاری دارد؛ از حسن کچل که نخستین فیلمش بود تا سوته‌دلان، حاجی واشنگتن، کمال الملک، مادر، دلشدگان و... همچنین سریال معروف هزار دستان. از پس این آثار فیلم جهان پهلوان تختی است که البته عمر حاتمی به پایان این کار قد نداد. این کارگردان بزرگ سینمای ایران در سال ۱۳۷۵ به علت ابتلا به بیماری سرطان درگذشت. عزت‌الله انتظامی درباره روزهای واپسین زندگی حاتمی می‌نویسد: «سر کار تختی بودیم. اما علی دیگر توان نداشت. یک هفته قبل از مرگش مرا صدا زد و گفت برو پیش دکترم و بگو یک مسکن به من بدهد که فقط دو ماه دوام بیاورم بلکه کار را تمام کنم. با همسرش رفتیم پیش دکتر، اما پزشکش گفت فایده ای ندارد. این مسکن‌ها خواب‌آور است. رفتیم پیش علی. گفتم دکتر می‌گوید همان داروهای قبلی که دادم مناسب است. یادم می‌آید یک سکانسی را در شب می‌گرفتیم که مادر تختی باید فارغ می‌شد و چون زایمان سختی داشت و بچه به دنیا نمی‌آمد، باید می‌رفتم سقاخانه روبه‌روی خانه‌ام و نذر و نیاز و دعا می‌کردم. سر این سکانس اتفاق بسیار عجیب و غریبی برای من افتاد که هر موقع یادش می‌افتم بغض می‌کنم و اشک امانم نمی‌دهد. در آن شب باید میله‌های سقاخانه را می‌گرفتم و این دیالوگ را می‌گفتم: «یا موسی بن‌جعفر، یا حضرت رضا، این بچه زودتر به دنیا بیاید.» دوربین، صدا و همه آماده شدند. من رفتم روبه روی سقاخانه و این دیالوگ به ناخودآگاه از دهانم بیرون آمد: «یا موسی بن جعفر، یا حضرت رضا... علی را شفا بده.» فضا را سکوتی عجیب گرفت. علی سری گرداند و کات داد. همه عوامل زدند زیر گریه. من هم دستانم را انداختم گردن علی و دو نفری‌ های‌های گریه کردیم.»