«کاپ۲۹»؛ پیشرفت تاریخی یا عقبگرد؟
این در حالی است که از کشورهای با درآمد پایین و متوسط و به‌‌‌‌‌‌طور مشخص کشور چین نیز انتظار می‌رود در تامین منابع مالی بین‌المللی آب‌و‌هوایی کمک کنند و این مساله اولین‌بار است که در یک توافق «کاپ» لحاظ می‌شود، اما نمایندگان برخی از بزرگترین کشورهای درحال‌توسعه شامل هندوستان، اندونزی و نیجریه از این مساله ناخشنود و عصبانی بودند. برخی از این کشورها می‌گویند؛ برای رضایت‌دادن به این توافق تحت‌‌‌‌‌فشار قرارگرفتند تا از این طریق اجلاس کاپ در باکو با شکست به پایان نرسد. در این اجلاس همچنین توافق نشد که چه مقدار از این ۳۰۰میلیارد دلار به شکل کمک‌های مالی (گرنت) یا به شکل وام خواهد بود، یا اینکه چه بخشی از آن توسط بخش‌خصوصی و چه مقداری از سوی بخش عمومی (دولتی) تامین خواهدشد.
بنا بر اعلام اندیشکده «اودی‌‌‌‌‌‌آی گلوبال» (ODIGlobal) در لندن، فاینانس آب‌و‌هوایی از کشورهای ثروتمند به کشورهای فقیر اکنون بیش از ۱۰۰میلیارد دلار است و پیش‌بینی می‌شود که تا سال۲۰۳۰ دو‌برابر شده و به نزدیک ۲۰۰میلیارد دلار برسد. «دیپاک داسگوپتا» اقتصاددان در اندیشکده «انرژی و منابع» در دهلی‌‌‌‌‌‌نو و از مولفان ارشد فاینانس آب‌و‌هوایی برای گزارش‌های «هیات بین‌‌‌‌‌‌دولتی تغییرات آب‌و‌هوایی» گفت: نتیجه به‌‌‌‌‌دست آمده در اجلاس باکو درخصوص فاینانس به‌‌‌‌‌شدت ناامیدکننده بود. کلارا شاکیا، رئیس بخش آب و هوا در سازمان بین‌المللی حفاظت از محیط‌زیست در ویرجینیای آمریکا گفت: هرچند دور‌‌‌‌‌کردن «کاپ» از شعله‌‌‌‌‌‌های انتقادی سزاوار جشن زودگذر است اما رسیدن به این نتیجه نیز زخم‌‌‌‌‌‌های کهنه بین کشورهای دارا و ندار را عیان کرد.
کشورهای با درآمد پایین و متوسط به‌جز چین در اجلاس «کاپ» به کشورهای ثروتمند پیشنهاد دادند که از سال۲۰۳۰ سالانه به حدود ۲.۴تریلیون دلار برای رهایی از وابستگی به سوخت‌های فسیلی و محافظت از آنها در‌برابر تاثیرات گرمایش جهانی نیاز دارند. این مبلغ با توصیه‌های مطرح‌‌‌‌‌شده در یک گزارش مهم توسط دانشمندان و اقتصاددانان که در همین اجلاس ارائه شد، مطابقت دارد. برای نزدیک‌تر‌‌‌‌‌شدن به توافق در اجلاس کاپ در باکو، بیش از ۸۰ کشور مبلغ ۱.۳تریلیون دلار را پیشنهاد دادند. سارا کولنبراندر، رئیس بخش آب و هوا و پایداری در اندیشکده «اودی‌‌‌‌‌‌آی گلوبال» گفت: تعهد ۳۰۰میلیارد دلار سالانه تا سال۲۰۳۵ هیچکس را قانع نمی‌کند؛ چراکه فاصله زیادی با رقم ۱.۳تریلیون دلار سالانه مورد‌نیاز کشورهای درحال‌توسعه برای پاسخگویی به وضعیت فوری آب‌و‌هوایی دارد.
