همکارانم آدم‌های خوبی هستند و کلی برای آموزش من، وقت گذاشتند. ظاهرا انتظار دارند من سال‌ها اینجا بمانم چون در حوزه کاری من، رویه به این شکل است. اما من دوست دارم در آینده برای خودم کار کنم و شاید حتی کلا حوزه کارم را عوض کنم. کلی زمان می‌خواهد تا به هدفم برسم و باید تا آن موقع، شغل داشته باشم. برای همین با خودم گفتم فعلا تا پنج سال آینده، به این کار ادامه می‌دهم تا در این مدت، زمینه را برای قدم بعدی فراهم کنم.

اما اخیرا فهمیدم که اصلا از کارم لذت نمی‌برم و دلیلش تا حدی این است که استرس پروژه‌ها بالاست. از طرف دیگر، حجم کارهایمان خیلی زیاد است و بعضی از این کارها، هیچ ربطی به ما ندارد و باید به تیم دیگری واگذار شود. همین باعث می‌شود نتوانم روی کار اصلی خودم تمرکز کنم. ساعات کارم هم زیاد است. به من گفته‌اند این رویه فعلا تغییر نمی‌کند. به خاطر فشار پاندمی. یکسری نگرانی‌های اخلاقی هم درباره فعالیت‌های شرکت دارم.

مدت‌هاست به خودم می‌گویم دلیل ناراحتی‌ام این است که هنوز اینجا جا نیفتاده‌ام و باید به خاطر حقوقی که دریافت می‌کنم، خدا را شکر کنم و وقتی جا بیفتم، اوضاع بهتر می‌شود. شاید دلیل ناراحتی‌ام، تا حدی همین باشد. اما جمعه شب‌ها که فردایش قرار است هفته آغاز شود، دلهره بدی می‌گیرم. به همین خاطر، حس کردم شاید این شغل در بلندمدت به من آسیب بزند.

اگر حسم درست باشد، باید از اینجا استعفا دهم. اما سوالم اینجاست که چقدر باید صبر کنم؟ می‌دانم که حداقل باید یک سال اینجا بمانم. هم به خاطر رزومه‌ام و هم اینکه شغل پیدا کردن، یک عمر طول می‌کشد. اما فکر کنم اگر با این سرعت، استعفا دهم، کارفرمایم ناامید می‌شود. می‌ترسم استعفای زودهنگامم، روی وجهه‌ام میان آژانس‌های کاریابی و کارفرماهای بعدی تاثیر بگذارد. اما از طرف دیگر به این فکر می‌کنم که زندگی خیلی کوتاه است که بخواهم بابت شغلم، حس نارضایتی داشته باشم و پنج سال تمام، هر شنبه، با دلهره سر کار بروم.

 پاسخ: دوست عزیز، لازم نیست به خاطر رزومه، یک سال صبر کنی. خیلی‌ها فکر می‌کنند باید یک سال دندان روی جگر بگذارند و تحمل کنند، حتی اگر به‌شدت تحت فشارند. این درست نیست. یک سال سابقه کار در یک شرکت، قرار نیست جادو کند! شاید می‌ترسی که فکر کنند دائم از این شاخه به آن شاخه می‌پری. از این شاخه به آن شاخه پریدن، یعنی الگوی دائمی تغییر شغل، در بازه‌های کوتاه: یعنی یک نفر «بارها»،  پس از مدتی کوتاه، استعفا دهد. اما مورد تو، فقط یک بار است و این مشکل‌ساز نیست. به‌علاوه، حتی اگر مشکل‌ساز باشد، اینکه هشت ماه بمانی یا یک سال، فرق چندانی نمی‌کند. در بسیاری از حوزه‌ها، برای آنکه برچسب «از این شاخه به آن شاخه پریدن»  به تو نزنند، باید دست کم دو تا سه سال در هر شرکت بمانی. پس ماندن در جایی که بیچاره‌ات کرده، صرفا برای اینکه سابقه‌ات یک سال شود، سودی ندارد و فقط به تو آسیب می‌زند.

اما اگر رزومه‌ات، شامل چندین اشتغال کوتاه‌مدت باشد، برای ماندن در این شغل، دلیل منطقی‌تری داری تا بتوانی وجهه‌ات را ترمیم کنی. برای آنکه به تو برچسب نزنند، باید دست کم دو سال یا حتی سه سال در این شرکت بمانی. و برای تو که اینقدر از این شغل ناراضی هستی، این مدت، مثل یک عمر است. سوالم اینجاست که آیا ارزشش را دارد؟ راستش، اگر در گذشته، دائم شغل عوض کرده باشی (در بازه‌های کوتاه)، یک استعفای زودهنگام دیگر، روی تصمیم‌گیری کارفرماهای بعدی برای استخدامت، تاثیر چندانی نخواهد داشت. من اگر جای تو بودم، ترجیح می‌دادم کاری پیدا کنم که دوستش داشته باشم و بتوانم حداقل تا مدتی، به آن متعهد شوم.

گذشته از اینها، این روزها به خاطر شرایط بحرانی کرونا، خیلی‌ها دائم شغل عوض می‌کنند، پس استعفای زودهنگام، دیگر مثل زمانی که شرایط عادی بود، به چشم نمی‌آید و جلب‌توجه نمی‌کند. خیلی‌ها در حال حاضر در شرایط تو هستند که در اوایل کرونا، هر شغلی گیرشان آمده، قبول کردند و حالا پس از گذشت یک سال، در حال فکر کردن به گزینه‌های دیگر هستند. و هزاران نفر در حال تغییر شغل هستند چون به هر حال، بازار در دست کارکنان است. خیلی‌ها هم پارسال، برنامه‌هایشان را موقتا متوقف کرده بودند و حالا تصمیم گرفته‌اند ادامه دهند. در حال حاضر، شاهد استعفاها و استخدام‌های بسیاری هستیم و این به نفع توست.

ضمنا، اگر مسوول مصاحبه از تو درباره علت استعفای زودهنگام پرسید، دلیلت را بگو، چون کاملا قانع‌کننده است: «طی کرونا نیاز به شغل داشتم اما بعد از مدتی دیدم برایم مناسب نیست.»

یک موضوع مهم دیگر. هیچ‌کدام از این قوانین، قطعی نیست. درست است که یک رزومه که سرشار از استعفاهای زودهنگام است، ممکن است برای بعضی از کارفرماها نگران‌کننده باشد و کاریابی را برای تو سخت کند. اما لزوما قرار نیست این اتفاق بیفتد و خیلی بعید است که دیگر نتوانی شغل پیدا کنی. خوب است که بدانی ذهنیت دیگران درباره از این شاخه به آن شاخه پریدن چیست اما اگر جزو این افراد باشی، دنیا به آخر نمی‌رسد. نباید برای حرکت در مسیر حرفه‌ای خود به قوانین قطعی اتکا کنی. فقط باید درک کنی که چه چیزهایی از دست می‌دهی و در عوض چه چیزهایی به دست می‌آوری تا بتوانی تصمیم درست بگیری.

و اما مورد آخر. بله! کارفرمایت ممکن است از استعفای زودهنگام تو ناراحت شود. اما کارمندها، مخصوصا در شرایط ناخوشایند، استعفا می‌دهند و کارفرماها هم جان سالم به در می‌برند. درست است که کارفرماها دوست دارند کارمندشان، مدت‌ها کنارشان بماند، اما یک مدیر خوب می‌داند که گاهی، شرایط ممکن است خوب پیش نرود و نباید از کارمندشان انتظار داشته باشند که با دلهره و صرفا برای رفع تکلیف سر کار حاضر شود.

پس اگر حس می‌کنی این شغلی نیست که بخواهی در بلندمدت یا حتی کوتاه‌مدت و میان‌مدت، در آن بمانی، نمان! اگر می‌خواهی، همین حالا می‌توانی جست‌وجو برای کار جدید را آغاز کنی. فقط حواست باشد که درباره شغل‌های بعدی، بی‌گدار به آب نزنی. اولین پیشنهادی که دریافت می‌کنی را خوب بررسی کن، وگرنه ممکن است شش ماه بعد، در همین شرایطی باشی که حالا هستی.

 

 

اخبار مرتبط