«دورکاری» از نگاه ۸۲ کارشناس
تاثیر بهرهوری در دورکاری از نگاه کارشناسان برجسته
بیماری همه‌گیری منجر به تغییر بزرگ، کار از خانه و دورکاری در میان افراد در مشاغلی شده است که امکان انجام مشاغل یا بخشی از کار به صورت دورکار وجود دارد. بحث‌های زیادی در مورد ادامه دورکاری‌ها یا کارترکیبی وجود داشته است. سوالات کلیدی زیادی شامل تاثیر بالقوه بر بهرهوری کارکنان، رضایت شغلی آنها، و اینکه آیا مسیرهای شغلی زنان و مردان ممکن است تحت‌تاثیر افزایش قابل‌توجه دورکاری قرار گیرد، وجود دارد. مجمع IGM از متخصصان و مشاوران آمریکایی و اروپایی خود دعوت کرد تا نظرات خود را در مورد این مسائل بیان کنند.
طبق فرمت استاندارد نظرسنجی‌‌‌های IGM، از کارشناسان پرسیده شد که آیا با اظهارات زیر موافق یا مخالف هستند و اگر چنین است، چقدر موافق و با چه درجه اطمینانی هستند:
الف) کارکنانی که دو روز از روزهای خود را در هفته در خانه کار می‌کنند، احتمالا به‌طور متوسط در طولانی‌مدت بهرهوری بیشتری خواهند داشت.
ب) کارکنانی که دو روز از روزهای خود را در هر هفته در خانه کار می‌کنند، احتمالا به طور متوسط سطوح بالاتری از رضایت شغلی را در طولانی‌مدت گزارش می‌کنند.
ج) داشتن فرصت برای کار دو تا سه روز در هفته از خانه به طور متوسط برای پیشرفت شغلی زنان بیشتر از همکاران مرد آنها مفید است. در مجموع ۸۲ نفر از کارشناسان آمریکایی و اروپایی، در این نظرسنجی شرکت کردند.
تاثیر دورکاری بر بهرهوری
در اولین سوال در مورد کارکنان دو روز در هفته دورکار و احتمال اینکه به طور متوسط در بلندمدت بازده بیشتری خواهند داشت یا خیر، اکثر شرکت‌کنندگان میگویند که مطمئن نیستند. با توجه به اطمینان هر متخصص به پاسخ خود، ۵درصد از گروهها به شدت موافق هستند، ۲۷درصد موافق، ۵۶درصد نامشخص، ۱۲درصد مخالف، و ۰درصد به شدت مخالف هستند. نیکلاس بلوم از استنفورد که تحقیقات قابل‌‌‌توجهی در این زمینه انجام داده میگوید: تعداد زیادی از تحقیقات، آزمایش‌‌‌ها و کارآزمایی‌‌‌های تصادفی‌‌‌سازی و کنترل‌‌‌شده نشان می‌دهد دورکاری بهرهوری کارکنان را افزایش می‌دهد. فرانکلین آلن از امپریال کالج لندن میگوید: «بستگی به سطح حرفه‌ای فرد دارد، به شرطی که به اندازه کافی بالا باشد، احتمالا کاهش زمان و تلاش ناشی از رفت‌‌‌وآمد یک مزیت است.» یان پیترکرانن از دانشگاه گوته فرانکفورت میگوید: «من فکر میکنم که در بلندمدت بهرهوری کم و بیش یکسان است، زیرا در دورکاری اثر نوآوری از بین می‌رود» و ریکاردو ریس از مدرسه اقتصاد لندن (LSE)به شواهدی اشاره می‌کند که می‌تواند تاثیر مثبتی بر بهرهوری، رفاه و تعادل کار و زندگی داشته باشد. در میان اکثریت شرکت‌کنندگانی که میگویند نامطمئن هستند، چند نفر هم با جودیت شوالیه از دانشگاه ییل هم نظر هستند که معتقد بود: من کاملا مطمئن هستم که شواهد کافی برای داشتن یک نظر خاص وجود ندارد. تنها چیزی که ما می‌دانیم این است که برای برخی از کارمندان صدق می‌کند، اما برای سایر کارمندان (جایی که تماس بین فردی مهم است) خیر. ریچارد اشمالنس از MIT پاسخ می‌دهد: «مطمئنا به ماهیت شغل و سبک مدیریت شرکت بستگی دارد. برای مشاغل خلاق، تعامل اجتماعی ضروری است. »
تاثیر کار از منزل بر رضایت شغلی
در مورد دوم در مورد اینکه آیا کارمندانی که دو روز از هفته را به کار از خانه می‌گذرانند، احتمالا به طور متوسط سطوح بالاتری از رضایت شغلی را در بلندمدت گزارش می‌کنند یا خیر، اکثر شرکت‌کنندگان میگویند که موافق هستند. با توجه به اطمینان هر متخصص به پاسخ خود، ۹درصد از گروهها به شدت موافق، ۶۰درصد موافق، ۳۱درصد نامشخص و ۰درصد مخالف یا کاملا مخالف هستند. دیوید اتور از MIT میگوید، شواهد زیادی نشان می‌دهد که مردم این چینش را ترجیح می‌دهند و گمان میکنم که در حالت ثابت، رضایت را افزایش دهد. نیکلاس بلوم اضافه می‌کند: نرخ فرسودگی ناشی از کار از طریق دورکاری در کارآزمایی‌‌‌های تصادفی‌‌‌سازی و کنترل‌‌‌شده تقریبا نصف مشاغل حضوری است و داده‌‌‌های نظرسنجی نشان می‌دهد که دو روز در هفته دورکاری ترجیح داده می‌شود. برخی دیگر هشدارهای بیشتری در مورد انتخاب و نیز احتمال پشیمانی در طولانی‌مدت را در میان کسانی‌که کار در منزل را ترجیح می‌دهند، بیان می‌کنند. دارون اسم اوغلو میگوید: به شرطی که انتخاب باشد نه تحمیل. کریستوفر پیساریدس میگوید: «در کوتاه‌مدت بله، رفت و آمد کمتر، زمان بیشتر برای خود به دنبال دارد. ولی اگر در بلندمدت، ارتقای یا افزایش دستمزد را به تاخیر بیندازد، شاید نه. دارل دافی از دانشگاه استنفورد میگوید: «بستگی به شرایط محیط کاری آنها در خانه دارد، اما اگر این شرایط خوب است، باید وضعیت بهتری داشته باشند. ریچارد اشمالنس موافق است: جان ون رینن خاطرنشان می‌کند: «ترددها که استرس‌‌‌زاترین بخش کار در روز برای اکثر مردم است را کاهش می‌دهد.» در میان شرکت‌کنندگانی که میگویند نامطمئن هستند، آستن گولزبی در شیکاگو می‌پرسد: «آیا کارفرمایان از آنها انتظار خواهند داشت که آنها همیشه آماده کار باشند؟ »
تاثیر کار از منزل بر پیشرفت شغلی زنان
سوال سوم این است که آیا کار سه روز در هفته از خانه به طور متوسط برای پیشرفت شغلی زنان مفیدتر از همکاران مرد آنهاست یا خیر. با توجه به اطمینان هر متخصص به پاسخ خود، یک درصد از گروهها به شدت موافق هستند، ۲۵درصد موافق، ۵۵درصد نامطمئن، ۱۷درصد مخالف، و ۲درصد به شدت مخالف هستند. در میان کسانی که در مورد تاثیر مثبت موافق هستند، چند نفر در مورد ارزش انعطاف شغلی برای مشاغل زنان اظهارنظر می‌کنند. پینلوپی گلدبرگ از دانشگاه ییل میگوید: انعطاف‌‌‌پذیری بیشتر برای مشاغل زنان مفید است، بهویژه وقتی بچه‌‌‌های کوچک دارند. دیوید اتور، اشاره می‌کند که: « هزینه‌های اقتصادی ناشی از انعطاف‌ناپذیری شغلی در حال حاضر بیشتر بر دوش زنان است و تا آنجا که زنان، به دلایل سنتی و نقشهای جنسیتی، هنوز مسوول وظایف خانه یا مراقبت از کودکان هستند، صادق است.» نیکلاس بلوم در میان کسانی که میگویند نامطمئن هستند، میگوید: این ممکن است درست باشد، اما من از شواهد محکم در این مورد آگاه نیستم در واقع تحقیقات بیشتر در این مورد ارزشمند خواهد بود. این سوالات در شکل دادن به شرایط کاری آینده نقش کلیدی دارند و مستلزم مطالعه دقیق هستند. جان ون رینن، که موافق نیست کار کردن در خانه برای زنان مفید است، توضیح می‌دهد که چرا این ممکن است یک مشکل باشد: «اگرچه برای مشارکت خوب است، اما ممکن است زنان در محل کار کمتر دیده شوند.» رابرت شیمر اضافه می‌کند: کار از خانه. احتمالا برای بسیاری از افراد، بهویژه زنان، به معنای مراقبت از کودک در حین کار است. دیگرانی که مخالف هستند به شواهد متوسل می‌شوند. کریستین لئوز به تداوم نقشهای جنسیتی سنتی در مراقبت از کودکان، که می‌تواند منجر به تفاوت‌های جنسیتی در کار از خانه شود که به پیشرفت شغلی [زنان] آسیب می‌‌‌زند اشاره می‌کند.
