در حاشیه مجادلات در مورد کیفیت نمایش تیم‌ملی
۴۸ ساعت همدلی؛ رمز صعود تاریخی
فقط پیروزی برابر لاروخا می‌توانست ما را به دور بعد برساند و در صورت مساوی یا شکست برابر این تیم، نیاز به کسب برتری برابر پرتغال در بازی آخر پیدا می‌کردیم. همین مساله باعث شد شاگردان کی‌روش با جسارت بیشتری به توپ ضربه بزنند و چند موقعیت نصفه‌ونیمه را هم به دست بیاورند. ما البته از روی یک ضربه کاشته در این بازی به گل هم رسیدیم، اما مرور تصاویر آهسته توسط کمک‌داوران ویدئویی، این گل را آفساید اعلام کرد. لحظه درخشان مسابقه اما لایی انداختن وحید امیری به جرارد پیکه بود؛ نه به‌خاطر ظرافت گل کوچکی این صحنه، بلکه به‌خاطر سانتر بعد از آن که به زیبایی روی سر مهدی طارمی نشست، اما ضربه سر این بازیکن از بالای دروازه به اوت رفت. ایران واقعا بی‌پروا شده بود و به کسب یک امتیاز تاریخی برابر رقیب نامدارش فکر می‌کرد، در سمت مقابل هم اسپانیا که بازی اول را نبرده بود و برای صعود از گروه نیاز مبرم به کسب پیروزی در این مسابقه داشت، رفته رفته از جریان بازی ترسید و سعی کرد مسابقه را کنترل کند. در نهایت این بازی با نتیجه خفیف یک بر صفر به سود اسپانیا به پایان رسید تا ایران برای صعود به دور بعد ناچار به کسب پیروزی برابر پرتغال شود.
دعوا در بدترین زمان ممکن
بعد از این بازی اما دو جبهه از اظهارات متناقض روبه‌روی هم شکل گرفته؛ در یک سمت موافقان سبک بازی تیم‌ملی از کارلوس کی‌روش و شاگردانش تمجید می‌کنند و در سمت مقابل دیگرانی هستند که با متهم کردن ایران به «ضد فوتبال»، نمایشی شبیه بازی یوزها در نیمه دوم این مسابقه را از تیم‌ملی می‌طلبند. منتقدان می‌گویند وقتی ما چنین کیفیتی داریم، چرا در نیمه نخست یا حتی برابر تیمی مثل مراکش هم کمی هجومی‌تر به توپ ضربه نمی‌زنیم و دنبال خودنمایی روی دروازه حریفان نیستیم؟ این سوالی است که جانی اینفانتینو، رئیس فیفا هم در پایان مسابقه از مهدی مهدوی‌کیا پرسید و خطاب به اسطوره فوتبال ایران گفت: «شما که این‌قدر خوبید چرا در نیمه اول آنطور دفاعی بازی کردید؟» منتقدان همچنین به صحنه‌های زشت وقت‌کشی تنی چند از بازیکنان تیم‌ملی هم اشاره می‌کنند و می‌گویند چنین کارهایی در ژانر جام‌جهانی نیست.
با این وجود مدافعان عملکرد تیم‌ملی عقیده دارند سطح توانایی‌های فنی، بدنی و ذهنی بازیکنان ما طوری نیست که در چنین مسابقاتی از ابتدا به ارائه بازی پایاپای برابر رقبای نامدار فکر کنیم و اگر قرار باشد از دقیقه اول بازی با اسپانیا چنین نمایشی داشته باشیم، احتمال شکست فاجعه‌بار و پرگل وجود دارد. فارغ از اینکه کدام گروه درست‌تر می‌گویند، نکته‌ای که انگار همه ما یادمان رفته این است که تیم‌ملی در شرایط بسیار حساسی به‌سر می‌برد. از نظر واقعیات فوتبالی، بازی دوشنبهشب با پرتغال یکی از کلیدی‌ترین مسابقات تاریخ تیم‌ملی است؛ نبردی که ما اگر حتی با یک گل اختلاف پیروز آن باشیم، بی‌قید و شرط به دور بعد می‌رسیم و اولین صعود تاریخ‌مان از مرحله گروهی را جشن می‌گیریم.
این مساله آن‌قدر مهم هست که حداقل برای ۴۸ساعت همه دعوا و مجادلات را کنار بگذاریم و فقط انرژی مثبت به روسیه بفرستیم. مطمئن باشید بعد از جام‌جهانی ماه‌ها وقت داریم با هم دعوا کنیم. برای اظهارنظر، قضاوت عملکرد تیم و حتی پاره کردن گریبان مخالف، تا ابد وقت هست، ولی بعید است حالا حالاها در موقعیتی قرار بگیریم که فقط با یک پیروزی به دور بعد جام‌جهانی برسیم؛ آن هم بردن پرتغالی که همه دنیا می‌دانند حال این روزهایش خوش نیست و با ارائه یک فوتبال منطقی بردن آن دور از دسترس به نظر نمی‌رسد. پس فعلا فقط همدلی، همدلی و همدلی!
ارسال نظر