خارجی‌ترین تیم ملی تاریخ
لیگ ایران، زیر خط فقر
شاید این یک سنجه معتبر برای قضاوت در مورد کیفیت لیگ ایران باشد. بیخود نیست که یکی از آخرین کل‌کل‌های در گرفته بین هواداران پرسپولیس و استقلال این بود که: «کدام‌یک از ما آبرومندانه‌تر به الهلال باختیم!» آبی‌ها می‌گفتند ما دو گل خوردیم و پرسپولیس سه گل، قرمزها هم می‌گفتند ما در عربستان بازی کردیم و استقلال در زمین بی‌طرف! دردناک است که سطح انتظارات ما از بهترین تیم‌های ایران به جایی رسیده که توقع داریم آنها برابر حریف عربستانی کمتر گل بخورند. به هر حال اما این واقعیت فوتبال باشگاهی ماست. شما با نگاه گذرا به مسابقات لیگ برتر هم متوجه افت کیفی و همه ساله این بازی‌ها می‌شوید؛ مسابقاتی که خیلی از آنها با گل‌های کم‌شمار به پایان می‌رسند و بیش از هر چیز دیگری، محل اوت‌های دستی بلند و سانترهای بی‌هدف و جنجال و درگیری مربیان هستند.
حالا اگر اغلب بازیکنان ایرانی صرفا راهی تیم‌های خوب اروپایی می‌شدند، این مساله جای ناراحتی نداشت و تازه باید خوشحال هم می‌بودیم، اما می‌دانیم که این‌طور نیست. هم‌اکنون فوتبال ایران در پنج لیگ معتبر اروپا فقط یک نماینده دارد که او هم سامان قدوس است؛ بازیکنی که در قاره سبز متولد شد، همان‌جا پرورش یافت و امروز هم در عضویت برنتفورد انگلستان است. طبیعتا نباید افتخار بازی این ستاره در لیگ برتر را به نام فوتبال باشگاهی ایران بنویسم. از قدوس که بگذریم، بهترین لژیونر ایرانی مهدی طارمی است که در لیگ پرتغال توپ می‌زند، سردار آزمون در لیگ روسیه شاغل است و بقیه هم در هلند، یونان، اوکراین و کشورهایی از این دست پراکنده‌اند.
حتی می‌توان گفت در برخی موارد، انگیزه اصلی بازیکنان از حضور در این تیم‌ها، دریافت دستمزد دلاری و زندگی مرفه‌تر در اروپا بوده است، وگرنه از نظر فنی واقعا بعضی از این تیم‌ها چنگی به دل نمی‌زنند. در غیر این صورت مثلا بازی در وایله بلدکوب، تیم قعرنشین لیگ دانمارک چه جذابیتی می‌تواند داشته باشد؟ تکلیف بازیکنان شاغل در لیگ‌هایی مثل قطر و امارات هم که روشن است و اساسا صفر تا صد کل هدف آنها را به دست آوردن پول بیشتر تشکیل می‌دهد. با این شرایط طبیعتا تیم‌های داخلی توانایی حفظ ستارگان خود را ندارند و در نتیجه لیگ ما روزبه‌روز فقیرتر می‌شود.
