اوراواردز بر بام فوتبال آسیا ایستاد
سهم ایران؛ تنزل در جدول
انتقام سامورایی
ورزشگاه ۶۴ هزار نفری سایتاما که برای ژاپنی‌ها یادآور خاطرات خوش جام‌جهانی ۲۰۰۲ است، این‌بار هم خوش‌یمن بود. با بلیت‌های ۱۹۰۰ تا ۲۷۰۰ ینی که قیمت تماشای فینال آسیا را تقریبا به اندازه دربی تهران رسانده بود! پس از تساوی یک-یک در ریاض، بازی برگشت فینال در خاک ژاپن اهمیت دوچندانی پیدا کرد، ولی بازهم هیچ‌کس انتظار شکست الهلال را نداشت. البته که فاکتورهای مهمی در باخت یک‌برصفر روز گذشته آبی‌ها نقش داشت که قطعا نخستین آن بدشانسی بود. اوراوا در مسابقه‌ای برنده شد که حتی یک شوت در چارچوب هم نداشت، تک گلش از طریق یک گل به‌خودی مضحک به دست آمد و درصد مالکیت توپش حتی به ۳۰ هم نرسید. الهلال در اکثر دقایق بازی مسلط بود و حتی سرو صدا و پرچم‌های بزرگ ژاپنی‌ها نتوانسته بود سعودی‌ها را بترساند. اما آنها اسیر فرصت‌سوزی و پارامتری به نام عدم شانس شدند. به همین راحتی الهلال از تکرار قهرمانی سال گذشته‌اش بازماند و اوراواردز برای سومین بار این عنوان را به نام خود زد. جالب اینجاست که این دو تیم برای سومین دوره در فینال به مصاف یکدیگر رفتند؛ سال ۲۰۱۷ قهرمانی به ژاپنی‌ها رسید، سال ۲۰۱۹ عربستانی‌ها جبران کردند و امسال هم نوبت به سامورایی‌ها بود که انتقام بگیرند.
معضل پولدار بودن
برای برخی این ابهام به وجود آمده بود که چرا الهلال از همه مهره‌های نامدار خود استفاده نکرد. به جز سالم الدوساری زننده گل الهلال در بازی رفت که در دقایق پایانی همان بازی از زمین اخراج شد، چهره‌های سرشناس دیگری مانند موسی مارگا هم در ترکیب این تیم دیده نشدند. مساله اینجاست که طبق قوانین رقابت‌های لیگ قهرمانان آسیا، هر تیم می‌تواند از ۳ بازیکن خارجی و یک بازیکن آسیایی استفاده کند. در نتیجه رامون دیاز باید روی نام سه بازیکن خط قرمز می‌کشید و علاوه بر مارگا، گوستاوو کوئلار و لوسیانو ویتو هم از ترکیب کنار گذاشته شدند. مارگا که از پورتو به الهلال پیوست، در سال‌های اخیر حسابی تیم‌های ایرانی را اذیت کرده اما دو نام دیگر هم سرشناس بودند؛ کوئلار که بازیکن تیم ملی کلمبیا محسوب می‌شد و ویتو هم تا چند فصل قبل گزینه دیگو سیمئونه در خط حمله اتلتیکومادرید بود. به همین دلیل هم به دیاز انتقاد وارد است که می‌توانست حداقل از مارگا استفاده کند، اما نکته جای دیگری است. با قوانین محدود‌کننده ای‌اف‌سی، الهلال که برای ساختن چنین ترکیب قدرتمندی تا این اندازه هزینه کرده نتوانست از همه پتانسیل خود استفاده کند. شاید این تصمیم برای بها دادن به بازیکنان داخلی هرکشور و حمایت از آنها خوب باشد، اما باید پذیرفت همان‌طور که لیگ قهرمانان آسیا از لحاظ تقویمی به تورنمنت‌های اروپایی شبیه شده، از لحاظ قوانین هم باید به آنها نزدیک‌تر شود.
سهم ما، نگاه
اوراواردز با این قهرمانی، از رکورد تعداد قهرمانی‌های استقلال در مجموع دو تورنمنت لیگ قهرمانان و جام باشگاه‌های آسیا عبور کرد تا جای این تیم در رده سوم پرافتخارترین تیم‌های قاره کهن را بگیرد. جالب اینجاست که نخستین قهرمانی ژاپنی‌ها هم در سال ۲۰۰۷ و پس از برتری برابر سپاهان به دست آمد. از آن زمان این تیم دو قهرمانی دیگر و یک نایب قهرمانی را تجربه کرده، اما کل سهم فوتبال ایران از آن زمان تاکنون، یک بار فینالیست شدن ذوب آهن و دوبار نایب قهرمانی پرسپولیس بوده است و بس. در ۱۰ سال اخیر، ۸ مرتبه قهرمانی به تیم‌های شرق آسیا رسیده و این یعنی توازن قدرت به آن سمت قاره کشش دارد، اما در غرب هم تیم‌های ایرانی حرف خاصی برای گفتن ندارند. بنابراین منتظر نباشید که استقلال و پرسپولیس به افتخارات بین‌المللی‌شان اضافه کنند چون همین که قهرمانی‌های قبلی را از آنها نگیرند، فعلا کافی است!
