فصل اروپایی تمام میشود
پول و هیجان در استانبول
میزبانی پرمنفعت
استانبول پس از ۱۸سال بار دیگر میزبان این رویداد جذاب شد. البته قرار بود این اتفاق سال۲۰۲۰ رخ دهد که بهدلیل کرونا، ترکیه از برگزاری این رقابت انصراف داد. آخرینبار سال۲۰۰۵ بود که ورزشگاه المپیک آتاتورک از نبرد تاریخی میلان و لیورپول پذیرایی کرد و حالا دقیقا نمایندگان ایتالیا و انگلیس باید تاریخ را تکرار کنند. البته این تنها وجه شباهت فینال امشب با آن نبرد به یادماندنی نیست. نکته دیگری که این فینال را از سایر فینالها مجزا میکند، تقابل تیمهایی است که پیش از این هرگز در دیدار نهایی UCL رقیب یکدیگر نبودهاند. اینتریها تاکنون سهبار و سیتیزنها یکبار به دیدار نهایی لیگ قهرمان رسیدهاند و موضوع قابل توجه اینجا است آخرین باری که فینالیستهای لیگ قهرمانان برای نخستینبار رودرروی هم قرار میگرفتند، سال۲۰۰۵ و فینال استانبول بود! جدای از برگزاری این رقابت جذاب که از لحاظ اعتبار فوتبالی به کشور ترکیه کمک دوچندانی میکند، بحث درآمدهای مالی نیز درمیان است. مهمت بویوککشی، رئیس فدراسیون فوتبال این کشور چند روز قبل گفته بود: «ما انتظار داریم بیش از ۵۰هزار تماشاگر از خارج از کشور داشته باشیم و احتمالا بابت این رویداد ۱۲۰میلیون دلار درآمد ارزی خواهیم داشت. ۴۳درصد تماشاگران از شهرهای دیگر نیز بازدید خواهند کرد. توریستی که در ترکیه حضور دارد، بهطور متوسط ۸۰۰-۷۰۰دلار خرج میکند؛ اما تخمین زده میشود که این میهمانان بیش از ۲هزار دلار هزینه کنند.» ظرفیت ورشگاه آتاتورک حدودا ۷۲هزار نفر است که ۲۰ هزار بلیت در اختیار باشگاهها قرار گرفته و مابقی آن در سه دستهبندی به قیمتهای ۱۸۰یورو، ۴۹۰یورو و ۶۹۰یورو به فروش رفته که در بازار سیاه تا ۴هزار یورو هم جابهجا شده است. این گردش مالی قطعا به ترکیه کمک شایانی میکند و آنها را به هدف اصلیشان که جذب توریست از همه نقاط جهان هست نیز خواهد رساند. روی کاغذ منچسترسیتی شانس اصلی فتح جام نقرهای است. پس از ناکامی در فینال دو فصل قبل، امسال دیگر تیم پپ گواردیولا غیرقابل مهار شده و با کسب دوگانه داخلی لیگ و جام حذفی، تنها هدف خود را به فتح جامی معطوف کرده که دلیل تاختن منتقدان پپ به وی در تمام این سالها بوده است. خود سرمربی اسپانیایی هم گفته که در فینال قبلی اشتباهاتی داشته و این بار قصد ندارد که آنها را تکرار کند.
بعد فنی
اگر بخواهیم ترکیب دو تیم را مورد بررسی قرار دهیم، من سیتی ارزشی بیش از یک میلیارد یورو دارد؛ اما کل قیمت بازیکنان نراتزوری به ۵۳۵میلیون هم نمیرسد. هرچند که فوتبال میدان جنگ است و نباید اینتر را دست کم گرفت. شاید سیمونه اینزاگی در دو فصلی که هدایت اینتر را در دست داشته موفق به ثبت نتایج چندان خوبی در سریA نشده، اما قدرت اصلی او در رقابتهای حذفی بوده که همین امسال هم با قهرمانی در کوپا ایتالیا آن را نشان داد. اینتر در مقایسه با سیتی، حریفان به مراتب آسانتری را در مرحله حذفی پشت سر گذاشته؛ چراکه بردن پورتو، بنفیکا و میلان قطعا راحتتر از حذف کردن لایپزیش، بایرن مونیخ و رئال مادرید است. اما در دیدار نهایی همه چیز باید مساوی باشد و نه سیتی مصدوم خاصی دارد و نه اینتر (به جز دیفرای و اشکرینیار که بازیکنان اصلی هم نیستند.) این فکت جالب را هم به یاد داشته باشید که این فینال پس از ۱۳سال، هیچ بازیکن فرانسویای را به خود نمیبیند؛ درست مانند همان سالی که اینتر برای سومین و آخرینبار قهرمان اروپا شد!