اخبار باشگاه اقتصاددانان

تعاون و اقتصاد رابطه‌‌‌ای نزدیک و متقابل دارند. تعاون به معنی همکاری و همیاری افراد در جهت منافع مشترک است که در مواردی می‌‌‌تواند به بهبود وضعیت اجتماعی کمک کند. با تشکیل تعاونی‌‌‌ها، اعضا منابع خود را به اشتراک می‌‌‌گذارند و با کاهش هزینه‌‌‌ها و بزرگ‌تر کردن مقیاس، تلاش می‌کنند بهبود معیشت اعضا و جامعه را فراهم ‌‌‌کنند. تعاونی‌‌‌ها همچنین با ایجاد فرصت‌‌‌های شغلی، کاهش فقر و نابرابری و حمایت از کسب‌وکارهای کوچک، می‌‌‌توانند نقش مهمی در توسعه اقتصادی ایفا کنند. البته با وجود همه این عوامل مثبت، تعاون می‌‌‌تواند اثرات منفی نیز بر عملکرد بازار و توسعه اقتصادی بگذارد. از یک‌طرف ‌‌‌تعاونی‌‌‌ها ممکن است کارآیی کمتری نسبت به شرکت‌های خصوصی داشته باشند، زیرا انگیزه سودآوری شخصی در آنها کمتر است. این مساله می‌‌‌تواند موجب کاهش بهره‌‌‌وری و کاهش رشد اقتصادی شود.

از جمله مزایای مهم بخش تعاون در اقتصاد، پایداری شغلی، تقویت اقتصاد محلی و توانمندسازی اجتماعی و اقتصادی است، زیرا تعاونی‌‌‌ها معمولا ثبات شغلی بیشتری نسبت به سایر بخش‌‌‌ها دارند، چرا که اولویت آنها حفظ شغل و حمایت از اعضاست. همچنین در مناطق محروم، با ایجاد فرصت‌‌‌های شغلی محلی و حفظ درآمدها در جامعه، به توسعه اقتصاد محلی کمک می‌کنند. علاوه بر آن، این نوع کسب‌وکارها اعضا را در فرآیندهای تصمیم‌گیری مشارکت می‌دهند و به رشد اقتصادی و اجتماعی جامعه کمک می‌کنند.

تعاون یا همکاری در زمینه‌‌‌های اقتصادی و اجتماعی، به عنوان یک اصل اساسی برای توسعه پایدار و رشد متوازن در اقتصاد مطرح است. این اصل به‌ویژه در کشورهایی که با محدودیت‌های اقتصادی، مشکلات بیکاری و عدم‌توزیع عادلانه ثروت مواجه‌‌‌اند، از اهمیت ویژه‌‌‌ای برخوردار است. ایران نیز از جمله کشورهایی است که برای دست‌‌‌یابی به اهداف توسعه‌‌‌ای خود، نیازمند تقویت بسترهای تعاون است. با توجه به دستور کار دولت به ریاست آقای دکتر مسعود پزشکیان که تقویت تعاونی‌‌‌ها را به عنوان یکی از راه‌‌‌حل‌‌‌های اصلی مشکلات اقتصادی و اجتماعی کشور مدنظر دارد، بررسی اهمیت تعاون در اقتصاد ایران بسیار ضروری است.

«تعاون» در اصطلاح به معنی یاری و همکاری متقابل است. به تعبیر دقیق‌‌‌تر می‌‌‌توان آن را کار نظام‌‌‌مند گروهی به صورت کنش متقابل و پیوسته در راستای تحقق هدفی مشخص و مشترک نیز یاد کرد. در حقیقت، تعاون تضمین‌‌‌کننده‌‌ نوعی برهم‌‌‌کنش گروهی است که تامین‌‌‌کننده‌‌ منافع و نیازهای اعضاست. از همین‌رو در نظام‌‌‌های اقتصادی سراسر جهان جایگاهی بنیادی پیدا می‌کند.