ایران به عنوان کشوری پهناور با دسترسی به منابع انرژی فسیلی و تجدیدپذیر فراوان در شهرهای خود دارای مشکلات عدیده زیستمحیطی نظیر آلودگی و پسماند بوده و به رغم داشتن فرصتهای فراوان از این مزایا به درستی بهره نبرده است. بررسیها نشان میدهد که دولوپرها یا توسعهگران صنعت ساختمان اگر در ایران نیز بتوانند مانند کشورهای پیشرفته جایگاه درستی در قانون داشته باشند و به جز منافع، مزایای ناشی از فعالیت آنها در تصمیمگیریهای شهری یه درستی دیده شود میتوان مسیر توسعه شهرها به خصوص کلانشهرها را در کشور از بیراهه خارج کرد.