سیدرحیم مقیمی اصل، پیشکسوت و فعال صنفی صنعت پلاستیک ایران:
پلیمر و قابلیت افزایش ۸ درصدی اشتغال
سیدرحیم مقیمی‌اصل از پیشکسوتان صنعت پلیمر و رئیس سابق و مستعفی اتحادیه صنف سازندگان و فروشندگان مصنوعات پلاستیک، نایلون، ملامین و مشمع تهران در گفت‌وگو با «دنیای‌اقتصاد» از پتانسیل‌های این صنعت سخن می‌گوید: «مهم‌ترین نکته در این صنعت، فراهم‌بودن مواد اولیه در داخل کشور است. با توسعه این صنعت می‌توان تا حد زیادی از خام‌فروشی جلوگیری کرد. می‌توانیم محصولاتمان را به کشورهای همسایه از افغانستان، عراق تا گرجستان و جمهوری‌آذربایجان و ارمنستان صادر کنیم. از آنجا که مواد اولیه، جزو موجودی خودمان به‌حساب می‌آید می‌توانیم با قیمت تمام‌شده ارزان، کالاهایمان را صادر کنیم و برای ایران افتخار بیافرینیم. هرجا اسم ایران می‌آید خاطره‌ای افتخارآفرین شکل می‌گیرد.»
مقیمی که بیش از نیم قرن در این صنعت حضور داشته و تجربه‌های بسیاری گذرانده درباره افتخارآفرینی صنعتگران ایرانی می‌گوید: «گرچه جوانان ما در عرصه‌های ورزشی افتخارآفرینی می‌کنند و پرچم عزیز کشورمان را بالا می‌برند در صنعت نیز با صادرات محصولات باکیفیت، پرچم کشور بالا می‌رود و به‌نظر من صنعتگر هم افتخار ملی می‌آفریند.»
او با گران‌شدن محصولات تولیدی همکارانش در صنایع پلیمر مخالف است و دلیلش را فراهم بودن آب، برق، گاز، بنزن و کارگر می‌داند و حتی وجود آب‌های ساحلی را تامین‌کننده مهم و هدیه طبیعت کشور می‌خواند. مقیمی درباره افزایش قیمت کالاهای پلیمری به «دنیای‌اقتصاد» چنین می‌گوید: «این گرانی در صنعت ما به دلار و ارز مربوط نیست. همه مواد در کشور به قیمت ارزان موجود است اما قیمت مواد اولیه ناگهان نزدیک به سه‌برابر شد که واحدهای تولیدی توزیعی زیادی را تعطیل و کارگران زیادی را از کار بیکار کرد. متاسفانه قیمت مواد اولیه به‌شدت درگیر بیماری تورم شده و مدام از گرانی دلار می‌گویند. صنعت ما چندان وابستگی به دلار ندارد که مواد اولیه این‌قدر گران بشود. تا همین چند وقت پیش یک تن مواد را به قیمت یک میلیون و ۸۰۰ هزار تومان می‌خریدیم و حالا این مقدار را باید به مبلغ چهار میلیون و نیم بخریم. بیش از دوبرابر که متاسفانه به صنعت و کارفرما و کارگر و مصرف‌کننده آسیب می‌زند. در حالی که این صنعت گنجایش توسعه و اشتغال قابل‌توجهی دارد. به‌دلیل گرانی مواد، متاسفانه نسبت به ۶-۵ سال پیش بازار عراق و دیگر بازارهای جهانی را از دست داده‌ایم در حالی که حق ما جایگاهی به‌مراتب بالاتر است.
در حالی فعالان صنعت پلیمر از ظرفیت‌های بالای این حرفه می‌گویند که مقیمی وضعیت فعلی را نامطلوب و آزاردهنده برای فعالان عنوان می‌کند: «در شرایط کنونی نظارت بر قیمت‌گذاری پتروشیمی‌ها ضعیف است که مواد اولیه هزینه تولید را این همه بالا برده، طوری که قیمت کالای واردشده ارزان‌تر از کالای تولیدشده می‌شود. مجموعه این زنجیره ناقص از همین پتروشیمی‌هایی آغاز می‌شود که فعلا در دستگاه قضایی مشغول محاکمه هستند. مجموعه هزینه‌های واردشده این افراد به صنایع پایین‌دستی، موجب تعطیلی واحدهای صنعتی و بیکاری کارگران زیادی شده‌است. برای مثال شرکت معتبری که ۲۸۰ کارگر داشته مجبور به تعدیل نیرو شده و الان صرفا ۵۰ نیروی خود را نگه داشته است. فعالی که ۱۴ دفتر کاری داشته الان فقط چهار دفتر کاری دارد و مجموعه این مسائل نشانه ضعف و ایراد در یک صنعت باظرفیت است.»
واردات ظالمانه
مقیمی واردات مواد پلیمری را ظلم به تولیدکنندگان داخلی و مردم عنوان می‌کند و پیشنهاد مشخصی برای دولت دارد: «اگر قیمت مواد اولیه منطقی باشد ما قدرت صادرات کالا به کشورهای آسیای میانه و همسایگان غربی و شرقی را داریم. اگر دولت یک تعاونی تشکیل دهد که همه کالاها را با نظارت کیفی و استاندارد تعریف‌شده و قیمت مشخص خریداری و به بازارهای جهانی صادر کند ما قدرت افزایش تولید برای صادرات را داریم و می‌توان نیروی کار بیشتری وارد این صنعت کرد.» مقیمی به‌عنوان فعال صنفی صنعت پلیمر، راهکارهای توسعه را راه‌اندازی کارخانه و کارگاه‌های جدید نمی‌داند: «وقتی دستگاه‌های زیادی در شهرها خاک می‌خورند و کارگرانشان بیکارند، اولویت باید تعمیر این دستگاه‌ها و بازگرداندن به چرخه تولید باشد.»
کمک مالی نمی‌خواهیم
بحران کرونا به بیشتر اصناف کشور آسیب‌های جدی تحمیل کرد و آنها برای کاهش مالیات یا دریافت تسهیلات دست به‌سوی دولت دراز کردند، اما پیشکسوت صنعت پلیمر درباره کمک‌های دولتی به این صنف می‌گوید: «ما کمک مالی نمی‌خواهیم. هیچ‌کدام از همکاران ما دنبال وام و پول دولتی نیستند. صنف ما کمک‌های فکری می‌خواهد و نیاز به کارشناسی‌های بزرگ و دوراندیشانه دارد. برای تعمیر و راه‌اندازی دستگاه‌های خاک‌گرفته کمک نیاز داریم.» یکی از خواسته‌های تولیدکنندگان صنایع پلیمری تخفیف در عوارض و کاهش سهم کارفرما در پرداخت بیمه است. سید رحیم مقیمی‌اصل به «دنیای اقتصاد» می‌گوید: «اگر دولت در عوارض تخفیف بدهد و بیمه‌ها از کارفرما درصد کمتری بگیرند کارگرها نیز می‌توانند سر کار بمانند. اغلب واحدهایی که چهل تا پنجاه کارگر داشتند به چهار تا پنج نفر کاهش نیروی کار و تولید رسیده‌اند. یکی از مشکلات اساسی جامعه کارگری همین حق‌بیمه است. بیشتر کارگرها می‌گویند آن ۳۰درصد را به ما بدهید و بیمه واریز نکنید. این برای آینده‌شان مناسب نیست و کارفرما هم قبول می‌کند. یعنی کارگر به‌دلیل حق بیمه بالا از ثبات و امنیت شغلی خودش می‌گذرد. این در حالی است که کارگران این صنعت تابستان و زمستان پای المنت‌های قوی با حرارت بالا کار می‌کنند که باید جزو مشاغل سخت عنوان شود. تعیین قیمت منطقی و صادقانه پتروشیمی‌ها، باعث رشد صنایع پلیمر می‌شود که می‌توان در سایه این رشد، شرایط شغلی مناسب‌تری برای کارگران فراهم کرد.»
