محمدرضا ابراهیم‌نژاد، رئیس آموزش مجتمع مس سرچشمه در این بخش به سخنرانی پرداخت و گفت: شیوه‌ها و روندهای نوظهور در آموزش فناورانه را می‌توان به هشت بخش تقسیم کرد؛ واقعیت مجازی و واقعیت افزوده، دستیار هوشمند، گیمیفیکیشن و یادگیری مبتنی بر بازی، شخصی‌سازی یادگیری با توجه به نیاز‌های فراگیران، یادگیری خرد (فیلم یا کلیپ‌های کوتاه)، یادگیری تعاملی مبتنی بر ویدئو، یادگیری اجتماعی و یادگیری از طریق وب‌سایت‌های آموزشی و شبیه‌سازی.

 او درخصوص مزایای یادگیری فناورانه چنین توضیح داد: کاهش هزینه‌های مالی مربوط به دوره‌ها یکی از مزایای این نوع یادگیری است. همچنین امکان تکرار دوره‌های آموزشی بدون نیاز پرداخت مجدد هزینه‌های مستقیم و غیرمستقیم، امکان برگزاری دوره‌های آموزشی در هر مکان و زمانی، عدم محدودیت فضای آموزشی و امکان استانداردسازی روش تدریس نیز از مزایای دیگر یادگیری فناورانه است. علاوه بر این می‌توان به امکان اجرای مجدد به منظور افزایش بازدهی دوره‌ها برای پرسنل نیز در این باره اشاره کرد.

 ابراهیم نژاد به چند چالش پیش روی آموزش فناورانه نیز اشاره کرد و در این باره گفت: اولین چالش برداشت تونلی از آموزش فناورانه به معنی برداشت یک بعدی و محدود است. ابزارها در آموزش فناورانه محدود هستند. تغییر در نظام ترجیحات فناورانه نیز موضوع دیگری است که به چالش‌های آموزش فناورانه برمی‌گردد. پیش از این دانش آموزان ترجیح می‌دادند که از جزوات پرینت شده استفاده کنند. اما در حال حاضر از بستر شبکه‌های اجتماعی و فلش برای این کار استفاده می‌کنند. بنابراین ترجیحات مخاطبان تغییر کرده است. از این رو نیاز است با این ترجیحات تغییراتی حاصل شود. چالش بعدی «از دگرگونی تا دیگرگونی یادگیری فناورانه» است. در آموزش‌های فناورانه به سمت دگرگونی پیش می‌رویم. «فرآیندنگری پیش‌شرط نتیجه گرایی» نیز از دیگر چالش‌های عنوان شده از سوی ابراهیم‌نژاد است. او گفت: ما باید برای آموزش فرآیندی را در نظر بگیریم که این آموزش به سمت جذب پرسنل برای آموزش حرکت کند. اگر روی این فرآیندها کار نکنیم به نتیجه نمی‌رسیم. تعییر نگاه، عدم تمایل به مشارکت و نبود انگیزه مشارکت، افراط و تفریط در محتواگزینی، اجبار برای تدارک آموزش مجازی برای نسل‌های متفاوت و تامین‌کنندگان بی‌تجربه نیز از دیگر چالش‌های ذکر شده از سوی او بود.

او در بخشی از سخنان خود به کاربرد و اثربخشی شیوه‌های آموزش فناورانه پرداخت و درخصوص موشن‌گرافی گفت: این شیوه تصویر کنار هم است که با نحوه نمایش پشت سر هم باعث ایجاد توهم حرکتی برای بیننده می‌شود. زمانی با موشن‌گرافی کار می‌کنیم که آشنایی با جزئیات یک فرآیند یا کارکرد یک قطعه مناسب، مد نظر باشد. البته این شیوه، قابلیت‌های بیشتری هم دارد، از جمله نمایش نقشه انفجاری تمام قطعات یک تجهیز، ایجاد سامانه تعاملی برای ارتباط عمیق‌تر با فراگیر، ارائه توضیحات همراه با کارکرد قطعه مورد نظر، استفاده مکرر از دوره‌های آموزشی و اثربخشی بیشتر در کوتاه ترین زمان.

پویانمایی یا انیمیشن نیز از دیگر شیوه‌هایی است که مورد اشاره او بود. ابراهیم نژاد در توضیح این شیوه گفت: پویانمایی به مفهوم یک پروسه داستانی یا سینمایی توسط گرافیک با توجه به داستان، صحنه‌پردازی و کاراکترهای داستانی است. در انیمیشن اهمیت زیادی برای ایجاد کاراکترها و جان بخشیدن به آنها قائل هستیم. به گفته او پویانمایی برای مباحث مدیریتی، فرهنگی و داستانی مناسب است. در عین حال در مواردی همچون مهارت‌های مدیریتی، فرهنگ‌سازی و اصلاح الگوهای رفتاری و آموزش خانواده در آموزش مورد استفاده قرار می‌گیرد.

او در توضیح واقعیت مجازی و واقعیت افزوده نیز گفت: این فناوری‌ها با ساخت جلوه‌های بصری ۳D فراگیران را در یک تجربه قرار می‌دهد. یعنی به جای مشاهده منفعلانه صفحه نمایش، فراگیران را در تجربه یادگیری غوطه ور می‌سازد.

در گزارش ارائه شده از سوی ابراهیم نژاد به بررسی آماری روش‌های برگزاری آموزش در سال ۲۰۱۹ پرداخته شده است. این بررسی نشان می‌دهد حدود ۲۸ درصد از آموزش، به‌صورت تکنیک‌های آموزشی ترکیبی ارائه شده است.

همچنین حدود ۱/۴۰ درصد از ساعات آموزشی به‌صورت تئوری توسط استاد و به شیوه حضوری ارائه شده است و ۳/۲۹ درصد از ساعات آموزشی از طریق فناوری‌های آنلاین یا مبتنی بر تکنولوژی کامپیوتر برگزار شده است. علاوه بر این ۱/۱۵ درصد کلاس‌ها به‌صورت مجازی و ۹/۴ درصد کلاس‌ها از طریق ابزارهای موبایلی برگزار شده است. ۵/۵ درصد از ساعات آموزشی از طریق یادگیری اجتماعی، ۶/۱ درصد از کلاس‌ها با استفاده از واقعیت افزوده، ۹/۱‌درصد از کلاس‌ها با استفاده از واقعیت‌های مجازی و ۶/۱ درصد از کلاس‌ها نیز با استفاده از هوش مصنوعی برگزار شده است.

 

اخبار مرتبط