تقسیم سود حداقلی

با نگاه به سالیان نه‌چندان دور در می‌یابیم که ماه‌های ابتدایی سال، زمان شروع رونق در معاملات و حجم گردش سهام و به‌تبع آن کسب بازدهی مناسب بوده است. فصلی پر رونق و پر بازده که از آن به فصل مجامع یاد می‌شود و نقدینگی پارک شده در بازار پول به امید دریافت سود نقدی و افزایش در قیمت سهام و همچنین اخبار خوب مجامع، به این‌سو سرازیر شده و معمولا پس از مدتی تا پیش از پایان شهریور، مجددا به مبدأ خود یعنی بازار پول بازمی‌گردد. اما به‌رغم پویایی بازار در این روزها، فصل مجامع در این سال‌ها تفاوت اساسی با دوره‌های پیشین دارد. پس از ابلاغیه وزارت اقتصاد در تیر ماه سال گذشته مبنی بر ارائه بخشودگی مالیاتی ناشی از افزایش سرمایه از محل سود انباشته که به جهت تشویق سرمایه‌گذاری بیشتر شرکت‌ها و ترغیب آنها به عدم تقسیم بخش بیشتری از سود و استفاده از منابع حاصل برای افزایش سرمایه با هدف کاهش نیاز به اخذ وام و ایجاد اشتغال بیشتر، صورت گرفت، عملا مسیر شرکت‌ها در تقسیم سود به درستی تغییر پیدا کرد و موجب شد تا شرکت‌های عظیمی مانند فولاد مبارکه و ملی مس و برخی پالایشگاه‌ها در مجامع خود، تقسیم سودی کمتر از انتظار سهامداران انجام دهند.

با گسترش استقبال از این ابزار تشویقی و مبدل شدن این رویه به فرهنگ تقسیم سود حداقلی سرمایه‌گذاران معادلات جدیدی را برای فصل مجامع تعریف خواهند کرد. هرچند انتقال سود سهام به حساب سرمایه و افزایش سرمایه از این محل در بلندمدت می‌تواند ارزش بیشتری برای سهامدار تولید و به شکل اهرمی در جهت افزایش سودآوری بنگاه عمل کند، اما بخش عمده‌ای از بازیگران بازار که همان سرمایه‌گذاران کوتاه‌مدت هستند را از شرکت در مجامع شرکت‌ها منصرف کرده است. این حقیقت را می‌توان در معاملات شرکت‌های بزرگ و استقبال کمتر از حد انتظار سرمایه‌گذاران در ماه‌های اخیر، مشاهده کرد. جایی‌که تحلیلگران از عدم هجوم نقدینگی به سهام این شرکت‌ها به‌رغم گزارش‌های بسیار خوب در عملکرد ماهانه و سالانه، متحیرند. با ادامه این روند در سال‌های آینده، قطعا از جذابیت حضور در مجامع کاسته خواهد شد زیرا این حضور نه‌تنها عایدی نقدی به همراه ندارد، بلکه ریسک نقدشوندگی سهام به لحاظ بسته و باز شدن نماد و همچنین ریسک تغییرات نرخ محصولات در بازارهای جهانی در این مدت را در پی خواهد داشت. به هر حال به‌نظر می‌رسد، نوستالژی «رونق فصل مجامع» با ادامه این رویه، رو به پایان است، مگر آنکه ابزار تشویقی موجود، ملغی شود یا شرکت‌ها با توجه به کسب سودهای بسیار خوب، به لحاظ نقدینگی به مرحله بلوغ نزدیک شوند و سیاست توازن در افزایش سرمایه و تقسیم سود را در پیش بگیرند.

اخبار مرتبط