سرمایه‌گذاران در برزخ
تفکر بیژن زنگنه، وزیر نفت به این دلیل مورد انتقاد قرار گرفته که سرمایه‌گذاری بخش خصوصی در صنعت پتروشیمی، انگشت‌شمار بوده و در نتیجه نباید روند کلی اقتصاد در حوزه پتروشیمی مورد هدف قرار می‌‌‌گرفت و با چالش روبه‌‌‌رو می‌‌‌شد. این تفکر علاوه بر مشکلات ذکرشده موجب شد تا سرمایه‌گذاری در این حوزه در هاله‌‌‌ای از ابهام قرار گیرد.
تاکید مسوولان بر این است که قیمت گاز باید براساس نرخ‌های جهانی باشد، اما آنها غافل از این موضوع هستند که پتروشیمی‌‌‌های جهان دارای شرایطی خاص از جمله خدمات فنی و مهندسی هستند. آیا مسوولان به این موضوع توجه نمی‌‌‌کنند که در همین چند کیلومتری ایران شرکت‌های پتروشیمی از لحاظ قطعات، تکنولوژی و صادرات دارای چه امتیازاتی هستند؟ به عنوان مثال سابیک عربستان که به نوعی بزرگ‌ترین پتروشیمی جهان محسوب می‌شود با تمام بانک‌های جهان در ارتباط است و از سویی با توجه به تکنولوژی و ماشین‌‌‌آلات پیشرفته‌‌‌ای که دارد، می‌‌‌تواند حاشیه سود خود را بالا ببرد. بنابراین مسوولان باید دقت کنند که در این خصوص نمی‌‌‌توان تنها نرخ خوراک را در نظر گرفت؛ بلکه باید برای بازدهی مطلوب و همچنین توسعه این صنعت تمامی جوانب را مورد بررسی قرار داد. به‌عنوان مثال، دولت علاوه بر نرخ خوراک، نرخ فروش را نیز مشخص می‌کند که این موضوع یعنی حبس کردن صنعت پتروشیمی.
همان‌طور که وزیر اقتصاد کشور معتقد است، یکی از مشکلات کشور پیش‌بینی‌نا‌‌‌پذیر بودن اقتصاد است؛ چراکه این موضوع موجب می‌شود سرمایه‌گذاران ندانند فردا چه چیزی پیش‌روی آنهاست. ثابت شدن نرخ خوراک پتروشیمی‌‌‌ها تا پایان برنامه هفتم توسعه می‌‌‌تواند از این چالش بکاهد و مانند ۱۰سال گذشته موجب استرس سهامداران بورس نشود. یکی از راهکارهای حل این چالش‌‌‌ها این است که ترکیب سهامداری پتروشیمی‌‌‌ها روی یک کاربرگ پیاده شود تا مشخص شود نگرانی‌ها در مورد منفعت بخش خصوصی از پتروشیمی‌‌‌ها درست بوده یا اینکه تمامی این مشکلات عمدی بوده است. یکی دیگر از چالش‌‌‌ها که باید برطرف شود این است که مسوولان کشور از پنجره خود به مشکلات می‌‌‌نگرند و این بخشی‌‌‌نگری موجب شده است تا شاهد عدم‌توسعه در کشور باشیم.
