اخبار باشگاه اقتصاددانان

در روزهایی که آلودگی هوا به داستان تکراری حیات شهری در ایران تبدیل شده و در بسیاری از کلان‌شهرها، هوا برای نفس کشیدن بسیار سمی است، «باشگاه اقتصاددانان» روزنامه «دنیای‌اقتصاد» بر آن شده تا باب بحث حول محور «توسعه پایدار» را باز کند؛ به این امید که گفتمان توسعه پایدار بتواند به احیای محیط‌زیست در همه انواع و جنبه‌‌‌های آن در ایران بینجامد. در این فصل از پرونده‌‌‌های «باشگاه اقتصاددانان»، قرار است هر ۵شنبه بحثی حول محور توسعه پایدار درگیرد و کنشگران، اقتصاددانان و اندیشمندان این حوزه به قلمفرسایی در باب پایداری توسعه و توسعه پایدار بپردازند.

توسعه پایدار مفهومی است که بر پایه تامین نیازهای نسل حاضر، بدون به خطر انداختن توانایی‌‌‌‌های نسل‌‌‌‌های آینده برای برطرف کردن نیازهای خود تعریف می‌شود. توسعه پایدار در واقع، ایجاد تعادل بین ابعاد اقتصادی، ‌‌‌‌ اجتماعی و زیست‌‌‌‌محیطی زیست بشر است و بر مبنای این سه‌بعد اصلی به ترتیب به دنبال افزایش رشد اقتصادی در پی استفاده بهینه از منابع طبیعی و بهبود بهره‌‌‌‌وری اقتصادی، کاهش نابرابری‌‌‌‌ها و ارتقای کیفیت زندگی افراد از جمله دسترسی به آموزش، بهداشت، و مسکن است. این بعد همچنین شامل احترام به حقوق بشر، مشارکت مردم در تصمیم‌گیری‌‌‌‌ها و ایجاد جوامع فراگیر و پایدار است. در مورد ابعاد محیط‌زیستی که بخش قابل‌توجهی از اهمیت توسعه پایدار بر مبنای حفظ محیط برای آیندگان است، باید به اهمیت حفاظت از منابع طبیعی و تنوع زیستی، کاهش آلودگی‌‌‌‌ها و جلوگیری از تخریب محیط‌‌‌‌زیست اشاره کرد. این بعد بر کاهش انتشار گازهای گلخانه‌‌‌‌ای، استفاده پایدار از منابع انرژی و مدیریت پسماندها متمرکز است.

از قرن‌های ۱۷ و ۱۸ که جان اِوه‌لین (John Evelyn) در بریتانیا نگران بهره‌برداری بیش از حد از جنگل‌ها و مراتع بود و کاشت درخت را به‌عنوان یک وظیفه ملی مطرح کرد، به نوعی جنبش پایداری آغاز شد. پس از آن، این جنبش با انتشار کتابی به نام «بهار خاموش» در سال ۱۹۶۲ توسط راشل کارلسون (Rachel Carson) با بررسی رابطه بین رشد اقتصادی و تخریب محیط‌زیست وارد مرحله تازه روشنگری و اصطلاحی به نام «تراژدی عوام» (Tragedy of The Commons) فراگیر شد. اما پیوند عمیق دو کلیدواژه «پایداری» و «توسعه» با مفهوم معاصر را می‌توان در اوایل دهه ۱۹۷۰ یافت؛ جایی که در کتاب «استراتژی پیشرفت» ارنست باسلر توضیح می‌دهد که هیچ استراتژی و چشم‌اندازی بدون در نظر گرفتن محیط‌زیست و کاهش آثار مخرب عوامل انسانی بر روی آن کارآمد نخواهد بود.