صدایی عرفانی از اعماق تاریخ
خوشبختانه در سال‌های اخیر ساز تنبور بیش از گذشته مورد توجه موسیقی دوستان قرار گرفته و این امیدبخش است. در سال‌های اخیر که به گفته بسیاری از استادان موسیقی وضعیت کیفی موسیقی ما در ایران را رضایت‌بخش نمی‌دانند، لازم است که درک درست و ریشه شناسانه‌ای به سازها و تاریخ موسیقی ایرانی داشته باشیم. امیدوارم که این آلبوم شروعی باشد تا بدانیم این ساز یکی از ساده‌ترین سازها است؛ اما دنیایی از احساس و فرهنگ دارد. باید بدانیم که این ساز را چگونه به نسل بعدی خود برسانیم. در روزهای اخیر موضوعی بسیار خوشحالم کرد؛ یکی اینکه بعد از مدت‌ها شاهد همدلی بسیار قوی بودیم و با هماهنگی میراث فرهنگی توانستیم بعد از چند جلسه و کارگروه موسیقی تنبور، ساخت ساز و مقام و فرهنگ آن را ثبت ملی کنیم. امیدوارم که با این کار بتوانیم تنبور را به جهان معرفی و اثبات کنیم که این موسیقی برای ماست و در یونسکو هم ثبت جهانی کنیم. من تنبور را از دوران کودکی یاد گرفتم و سپس در سال ۱۳۵۱ مقامات مختلف آن را فرا گرفتم. در سال ۱۳۸۴ تصمیم گرفتم که مقامات آن را ضبط کنم؛ اما به دلایلی کار دیگری در اولویت قرار گرفت. در سال ۱۳۹۳ شروع به ضبط این آلبوم کردیم و چند مقامی را در استودیوی دیلمان ضبط کردیم. از آنجا که از گردن احساس درد داشتم، یک سال و نیم کار متوقف بود و بعد از انجام عمل جراحی دوباره با همت همسرم خیز مجددی برای ضبط کار برداشتم و درنهایت کار به پایان رسید. خاطرم هست زمانی که به وزارت ارشاد رفتیم و گفتیم که برای انتشار این آلبوم مجوز می‌خواهیم، گفتند که ما مجوز را به فرد نمی‌دهیم، بلکه به شرکت می‌دهیم. بر همین اساس به سراغ یکی از انتشارات رفتیم؛ اما در پاسخ گفتند شما دوست من هستی و مجوز کار را می‌گیریم و ۲۰۰ نسخه هم به شما می‌دهیم که بفروشید؛ اما امتیاز این کار برای ما است. این برخورد بسیار منفی بود اما درنهایت با یک شرکت به توافق رسیدیم که امتیاز معنوی این موسیقی نیز برای ما باشد. امیدوارم این آلبوم و موسیقی تنبور بر دل و جان مردم تاثیر داشته باشد.
