پایان عصر عناصر اربعه
افزون بر این، سوءظن شدید و دلمشغولیهای امنیتی و نبود اعتماد متقابل برای گفتوگو هم رقابتها را تشدید کرده است. اما یک اتفاق دیگر هم باعث شد که «نظم عربی» با تکانههای شدید مواجه شد و خواب اعراب با کابوس مواجه شود: عدم پیروزی اسرائیل در برابر حزبالله. درهرحال، طرح «سیبلسازی» پرونده هستهای ایران کلید خورد تا مبادا انحصار هستهای اسرائیل بشکند و چالشی برای امنیت آن پدید آید. فقدان ایران برای غرب چنان شوک عصبیای پدید آورد که غرب هنوز دارد تاوان آن را میدهد. احتشامی معتقد است که فقدان ایران برای غرب موجب اشغال افغانستان و بحران امنیتی در منطقه شده است. در حقیقت، ضرورت مهار ایران بود که اعراب را به آغوش غرب [و اسرائیل] فرستاد.
امارات: از بیابان تا توسعه
بااینحال، امارات یکی از کشورهایی بود که با «بندبازی» سیاستمداران خود توانست از ضربات و ترکشهای برخاسته از رابطه با برخی همسایگان برهد. این کشور از یکسو با ایران رابطه دارد؛ از سوی دیگر با عربستان پیوند دوستی میبندد؛ از یکسو با غرب به عشوهگری میپردازد و از سوی دیگر با اسرائیل مغازله میکند. امارات ۹میلیون جمعیت دارد که فقط یک میلیون نفر آن «شهروند» و «اماراتی» محسوب میشوند؛ مابقی «خارجی» بهحساب میآیند. وسعت این کشور در حد «رودآیلندِ» آمریکاست. اما همین کشور کوچک دارای یک «صندوق سرمایهی ملی» به ارزش ۳/ ۱تریلیون دلار است. این کشور کوچک چنان به سرعت فرآیند توسعه را پیمود (البته شاید توسعه این کشور چهاربعدی نباشد، اما حداقل این است که توسعه از بالا سبب شد اقتصاد با سیاست معاوضه شود؛ به این معنا که اقتصاد به مردم داده شود و در عوض، سیاست از آنها گرفته شود) که برخی به این کشور لقب «اسپارت کوچک» را دادند. از سال۲۰۰۴ که شیخ خلیفه زمام امور را در امارات به دست گرفت تا سال ۲۰۲۲ که درگذشت (۱۸ سال) فرآیند رشد امارات سرعت چشمگیری یافت. «صندوق سرمایه ملی» این کشور به ۷۰۰میلیارد دلار و سپس به ۳/ ۱تریلیون دلار افزایش یافت. در این برهه ۱۸ساله که از قضا رهبری بخشی از این برهه را «محمد بنزایدMBZ » حکمران فعلی-به دست داشت، امارات به قدرتمندترین ارتش عربی تبدیل شد. این کشور دارای ۸۰فروند جنگنده اف۱۶، ۳۰ فروند هلیکوپتر آپاچی و ۶۲ فروند جنگنده میراژ فرانسوی است. از سرمایهگذاریهای نظامی دیگر این کشور و خریدهای تسلیحاتی دیگرش سخنی به میان نمیآورم. «ریچارد.جی.اولسون»، سفیر سابق آمریکا در ابوظبی به تعبیر خودمان امارات را «آچارفرانسهی خاورمیانه» مینامد و میگوید: «معروف است که اگر لازم است کاری در خاورمیانه انجام شود، اماراتیها از پس آن برمیآیند.»