پارادوکس احترام به زنان

خبر آنلاین : غلامرضا فدایی- پاردوکس یا تناقض نما به این معنا است که ظاهرا مفهوم یک عبارت با ضد آن همراه است. یکی از این موارد اصرار بر پست و مقام دادن به زنان است که معلوم نیست برای احترام به مقام زن است و یا دور کردن وی از مقام شامخ تربیت انسان که وظیفه اولی و ذاتی اوست. به ویژه آنکه از زبان مقام اول اجرایی کشور شنیده می شود که حتما مسئولان باید از زنان به عنوان وزیر و معاونت و مانند آن استفاده کنند.

من به اهمیت زنان واقفم و کارکردن برای آنها را لازم می دانم ولی وقتی چنین اصراری می شود تالی فاسدهایی دارد که کمتر کسی به فکر آن است.

مثل سد سازی و یا حفر چاه بی رویه و یا شهر سازی که ما آن را با ساختمان سازی یکی گرفتیم و همه عواقب آن را به عیان می بینند، که البته این در امور فیزیکی است.

در مسائل انسانی ما از کم بودن تعداد فرزند با توجه به آینده کشور، و عدم رغبت به ازدواج و فرزند آوری و فراوانی میزان طلاق و نیز آمار جرم و جرائم و آسیب های اجتماعی وحشتناک و فرزندان کار سخن می گوئیم و راه چاره می طلبیم اما کانون خانواده ها را بی سر وصدا از اقدامات ما دارد از هم می پاشد.

جهان یک واقعیت و نظام به هم پیوسته است که اگر به هر جای آن دست بزنی فریاد از هزاران جای دیگر بر می¬خیزد؛ البته اگر گوش شنوایی باشد. اگر هم نباشد صدایش فردا و فرداها در می آید که جز افسوس خوردن کار دیگر نمی توان کرد.

شما فکر می کنید که تربیت فرزند و سرشار کردن وی از محبت مادری با کیست که اگر نباشد انواع و اقسام فساد ها و ناهنجاریها را در جامعه مشاهده می کنیم و از آن می نالیم و برای آن میلیاردها خرج می¬کنیم و تازه موفق هم نمی شویم. شاهد آن، آنچه وزیر بهداشت در روز ۱۲ آذرما ۹۶ از رسانه ملی در باره ایدز گفت و همه را از جمله خودش را سرزنش کرد که ما از عهده کار بر نمی آییم و خانواده ها باید همکاری کنند. خوب وقتی آقا و خانم و به ویژه خانم بر سر کار رفت و فکر و ذکرش کار شد نتیجه آن در خانواده و مسئولیت سنگین فرزندپروری چه می شود؟

آنچه مهم است این است که نظام (سیستم) حاصل جمع اجزا نیست. بلکه خود یک واقعیتی با ویژگی های خاص است که باید توسط محققان مورد مطالعه قرار گیرد.

شما هر چند از تساوی زن ومرد سخن بگویید تفاوت فیزیولوژیکی و عاطفی آنها را که نمی توانید انکار کنید.

وخوب وقتی زنها با داشتن مسئولیت سنگین از خانه بیرون آمدند چه بازتاب هایی خواهد داشت کما اینکه تا کنون داشته است:

- دیر تر زیر بار ازدواج می روند،

- احساس و حتی اعلام استقلال بیشتر می کنند،

- مردان کمتر کار گیرشان می آید،

- غرور بیشتری برای آنها به همراه دارد،

- از نظر شرعی مرد موظف است نفقه زن را بدهد و لی زن چنین وظیفه ای را ندارد،

- زن می تواند بچه بیاورد و آن را تربیت کند ولی مرد نمی تواند،

- به ناچار زندگی ها از هم می پاشد،

- با این کار ما به انسان سازی بی حرمتی کرده ایم،

- میزان طلاق را بالا برده ایم،

- و کار دادگاه ها و محاکم را زیادتر نموده ایم،

- و انقطاع نسلی را آهسته آهسته رقم زده ایم،

- سوال این است که آیا فقط به خاطر حرمت زن ما چنین می کنیم؟

- یا برنامه های سیاسی و انتخاباتی و حزبی است؟

- و یا می خواهیم نشان دهیم ما خیلی طرفدار دموکراسی و مردم سالاری هستیم؟

- و یا می خواهیم فمینیسم را بهت زده کنیم،

- و یا برای تحقیر مردان است؟

- و یا برای اینکه بگوییم ما هم بله تا ثبت در مجامع بین المللی ثبت شود!! وبدون اینکه وضعیت ملی و مذهبی خود را رعایت کرده باشیم. ما بارها به دنیا اعلام کردیم که دانشجویان دخترمان از پسرها پیشی گرفته است چه تغییر و تحولی در نگاه آنها دیده شده و یا ما چه نیازی به چنین تغییر نگاه آنها داریم؟

- ویا شاید می خواهیم همانند خارجی ها عمل کنیم که فرزند از ۱۲ سالگی باید روی پای خودش باستد و خانواده را ترک کند و نتیجه آن را آمارها نشان می دهد که چه فاجعه¬هایی که اتفاق نمی¬افتد و در اوج آن مثالش مزدوران داعشی است که با کمترین بهانه مرتکب قتل نفس می شوند بدون اینکه دلیل بخواهندیا فشارهای بین¬المللی است

نتیجه اینگونه تصمیم ها عدم رغبت به ازدواج، داشتن توقع بالا، تازه پس از ازدواج اگر طلاق رخ ندهد، بی رغبتی به زندگی، و اگر فرزند دار شدند فقط یکی و یا حد اکثر دو تا و آنهم در اختیار دایه و یا مهد کودک قرار دادن و ... تازه اگر به انحراف هم بچه ها کشیده نشوند قطعا گرمی خانواده و مهر و محبت مادری را در حد مطلوب درک نکرده اند.

طبیعی است با این شرائط و با این مشوقها زنها تن به ازدواج نمی دهند. دولت هم که کار برای مردم درست نمی کند بهتر می بیند چند سالی جوانان مشغول تحصیل باشند و همین را هم غنیمت می داند.

من دراستعدادهای زنان تردید ندارم. ولی حرمت گذاشتن فقط به جدا کردن خانم ها از کانون خانه نیست که البته دیگر کار از کار گذشته است.

می توانستند از آنها تجلیل کنند تا هم در خانه باشند وهم امتیازات مادی به آنها تعلق گیرد و هم از تبحر و تخصص آنها استفاده شود و ... که البته این نیاز به برنامه ریزی و تدبیر دارد. به جای کار های دشوار از پست های مشاوره ای و آموزشی از آنها استفاده کنند؛ آنها را درگیر کار سخت نکنند و به لطافت روح آنها توجه داشته باشند وبرای کانون خانواده احترام قائل باشند.

البته استثناها جای خود دارد،

نکند ما به جای کعبه به ترکستان می رویم،

و البته آنوقت دیگر خیلی دیر است.

به نظر من زنان خود باید از حقوق خودشان در مسیر درست دفاع کنند. البته اگر معیار ها از دست نرفته باشد!