دویدن بدون توقف تا چه مسافتی امکان‌پذیر است؟
بسیاری از افراد دویدن برای یکی دو کیلومتر را امتحان می‌کنند و برخی هستند که تلاش می‌کنند فاصله دویدنشان را به مرز ۱۰ کیلومتر برسانند. اما معدود افرادی هستند که جرات شرکت در مسابقات «اولترا ماراتون» یعنی دویدن برای مسافتی طولانی‌تر از ۴۲.۲ کیلومتر را پیدا می‌کنند. اما انسان حداکثر تا چه فاصله‌ای را می‌تواند بدون توقف بدود؟
برای پاسخ به این سوال، ابتدا باید معنای واقعی «توقف» را تعریف کنیم. دین کارنازس رکورد غیررسمی طولانی‌ترین دویدن بدون خواب را با ۵۶۳ کیلومتر دویدن دارد. او در سال ۲۰۰۵ بیش از سه روز و نیم دوید. هاروی لوئیس، دونده اولترا ماراتون در سال ۲۰۲۳ رکورد جدیدی را در نوعی از مسابقات دوی استقامت به نام ultra backyard به نام خود ثبت کرد. دوندگان در این نوع مسابقات، در هر ساعت یک دور ۶.۷ کیلومتری را تکمیل می کنند تا زمانی که فقط یک دونده در دور باقی بماند. لوئیس ۱۰۸ مورد از این دورها را در هر کدام از ساعت‌ها (در مجموع برابر ۴.۵ روز) دوید و مجموع مسافت دویدنش ۷۲۴ کیلومتر بود و در پایان هر ساعت فقط چند دقیقه قبل از حرکت دوباره استراحت کرد.
از آنجایی که دوندگان اولتراماراتون اغلب وقفه‌هایی کوتاه‌مدت برای قدم زدن، غذا خوردن و بستن بند کفش‌هایشان و رفتن به دستشویی یا – بسته نوع مسابقه دو و مسافت آن- خوابیدن دارند، هیچ رکورد رسمی برای طولانی‌ترین دویدن بدون توقف وجود ندارد. اما اگر رکوردگیری رسمی در کار بود، احتمالا برآوردن نیازهای طبیعی بزرگترین مانع برای رکوردشکنی شمرده می‌شد.
جنی هافمن، فیزیکدان دانشگاه هاروارد که خودش دونده اولترا ماراتون است، می‌گوید: «فکر می‌کنم ادرار کردن عامل محدودکننده‌ای از این لحاظ خواهد بود.» هافمن رکورد جهانی سریع ترین عبور یک زن از آمریکا را با پای پیاده دارد. (او این شاهکار را در ۴۷ روز و ۱۲ ساعت و ۳۵ دقیقه انجام داد).
ویژگی‌هایی که امکان دویدن در مسافت طولانی را می‌دهند
گیوم میله، فیزیولوژیست ورزشی در دانشگاه ژان مونه در سنت اتین فرانسه، می‌گوید: «جدای از استراحت‌های کوتاه برای نیازهای زیست‌شناختی، بدن ما دارای تعدادی ویژگی‌ها است که به ما امکان می‌دهد در دوی استقامت عملکرد خوبی داشته باشیم. انسان‌ها ماهیچه‌های باسن نسبتاً بزرگی برای کمک به رانش به جلو، توانایی ذخیره انرژی الاستیک در تاندون‌ها و ماهیچه‌ها و رباط‌های گردنی قوی برای حفظ ثبات مغز در حین دویدن دارند.»
انسان ها برای دویدن در گرما نیز به خوبی سازگار هستند، زیرا می توانیم دمای بدن خود را از طریق تعریق تنظیم کنیم. میله می‌گوید: «حتی اگر دمای بیرونی بسیار بالا باشد، ما می‌توانیم دمای مرکزی بدن خود را نسبتاً پایین نگه داریم، و این یک مزیت بزرگ در مقایسه با بیشتر گونه‌های دیگر است».
اما انسان‌ها علی‌رغم این سازگاری‌ها، هرگز به‌طور خاص برای دویدن چنین مسافت‌هایی تکامل نیافته‌اند. لیبرمن می‌گوید: «انسان‌ها در بیشتر تاریخ به وجود آمدنشان تا همین اواخر برای زنده ماندن مجبور بودند سخت کار کنند. اگر به درستی بدوید و آسیب نبینید و سوخت درستی به بدنتان بدهید، بدنتان ممکن است بتواند کارهای شگفت‌انگیزی انجام دهید، اما بدن ما برای انجام چنین کارهایی (مانند دویدن در فواصل طولانی) تکامل پیدا نکرده است. چنین کارهایی سازگاری‌های معمول بدنی را به نهایت خود می‌رسانند.»
مجموعه‌ای از عوامل جسمی مانند آسیب، خستگی عضلانی یا کم خوابی می توانند دونده را مجبور به توقف و استراحت برای بازیابی قدرت کنند. اما استقامت ذهنی نیز در دوی استقامت نقش دارد. دوندگان باید برای ادامه دادن دویدن برای روزهای متوالی در یک وعده واحد باید بتوانند بر درد و فرسودگی غلبه کنند.
دانیل لیبرمن، زیست‌شناس تکاملی در دانشگاه هاروارد می‌گوید: «ما ظرفیت خارق‌العاده‌ای برای وادار کردن خودمان به انجام انواع کارهای خارق‌العاده ایجاد کرده‌ایم. شما باید برای انجام این کارها مصم باشید. بنابراین فکر می کنم مهم ترین چیزی که در مورد انسان‌ها استقامت را محدود می کند، عامل ذهنی است.»
کسانی که می‌خواهند توان بدنی‌شان را تا این حد شدید به آزمایش بگذارند، برای جلوگیری از آسیب‌دیدگی نیاز به آموزش گسترده دارند. هافمن قبل از دویدن بین قاره‌ای خود تا ۳۲۲ کیلومتر در هفته می‌دوید تا مطمئن شود که هم آمادگی هوازی برای ورزش طولانی مدت دارد و هم از استحکام استخوان‌ها برای مقابله با ضربات مکرر ناشی از برخورد پا به پیاده‌رو.
بخش سایت‌خوان، صرفا بازتاب‌دهنده اخبار رسانه‌های رسمی کشور است.
