از جیب مردم، خرج دولت نکنید

محمدحسین برخوردار اگر مجلس و دولت به این توافق دست پیدا کنند که بیش از این از منابع مالی مختلف کشور اعم از فروش نفت، صادرات غیرنفتی، مالیات، گمرک، صندوق توسعه ملی یا منابع دیگر، به منظور هزینه‌های جاری دولت استفاده کنند، باید بی‌هیچ تردیدی به بی‌اثر بودن فرمول‌های اقتصادی در مقابل فرمول‌های سیاسی در کشورمان تاسف خورد.

تجربه نشان داده هرگونه کنش و واکنش سیاسی که در نهایت به یک اجماع عمومی برای افزایش هزینه‌های جاری دولت‌ها منجر شود، نتیجه ای جز خسران برای مردم و اجحاف در حق آیندگان به دنبال نخواهد داشت و دولت‌ها و مجلس‌هایی که در این مسیر گام برداشته‌اند، با وجود همه شعارهایی که درباره صیانت از حقوق مردم سرداده‌اند، بیش از اینکه برای منافع مردم کاری کرده باشند، برای منافع سیاسی خود، گره‌گشایی کرده‌اند. ما سخت نیازمند تبیین این باور عمومی در میان مسوولان و مردم هستیم که افزایش هزینه‌های جاری دولت‌ها، شاید بتواند فشار معیشتی کارکنان دولت را کاهش داده و میزهای مدیریتی دولتمردان را مزین سازد، ولی بی‌شک نمی‌تواند کشور ما را در مسیر رشد و توسعه قرار دهد، ما را صاحب تکنولوژی نمی‌کند، اقتصاد را بر ریل رقابت و نوآوری قرار نمی‌دهد. این کار فقط به صورت موسمی و مقطعی، منابع ارزی کشورمان را هدر داده و میل و توان دولت برای تصدیگری امور را افزایش می‌دهد.

توصیه اکیدی که به همه دولت‌ها و مجلس‌ها شده و متاسفانه اغلب هم چندان مورد توجه ایشان قرار نگرفته آن است که از جیب مردم، برای دولت خرج نکنید که سرانجام این کار، دور شدن از یک اقتصاد پویا و پایدار است. باید فشار بر هزینه‌های جاری دولت آنقدر افزایش پیدا کند که دولت مجبور به کوچک‌سازی بدنه، مهار عطش بنگاهداری و واگذاری امور خود به بخش خصوصی شود. در این مسیر سهم پروژه‌های عمرانی از منابع مالی دولت‌ها باید به گونه‌ای باشد که به‌واسطه تزریق پول به بخش‌های مختلف اقتصاد، شاهد رونق کسب و کارها و ایجاد اشتغال پایدار در کشور باشیم، نه اینکه هدف‌گذاری‌ها برای هزینه‌ها، صرفا تسکینی و موسمی باشد که اگر چنین شود، متاسفانه باید اعتراف کنیم که اقتصاد به این زودی‌ها، رنگ رونق را به خود نخواهد دید.

البته نکته بسیار مهم آن است که با توجه به عملکرد بسیار ناشیانه و نامطلوب دولت‌ها در برنامه‌ریزی و اجرای پروژه‌های عمرانی، باید پیش از هرگونه اقدامی برای شروع این‌گونه پروژه‌ها، فکری به حال پروژه‌های نیمه تمام کرده و از آنها عبرت گرفت. آسیب‌شناسی این موضوع که چرا بسیاری از پروژه‌های عمرانی در ایران به نقطه پایان نمی‌رسد، یک ضرورت غیرقابل انکار است که بحث آن در این یادداشت نمی‌گنجد، ولی اینکه نباید منابع مالی کشور بیش از این صرف هزینه‌های جاری دولت شود، یک واقعیت اقتصادی است که مبتنی بر مرجعیت علمی است و تحقق آن نیاز به گفتمان‌سازی و عزم ملی دارد.