کسب وکارهای قدیمی چگونه ماندگار می‌شوند؟
مک‌کولین: فروشنده تجهیزات موج‌سواری
در اواخر دهه ۱۹۶۰، «دنیس مک‌کولین» برنامه‌ای ترتیب داد تا مشتریان و علاقه‌مندان به موج‌سواری را در جریان وضعیت دریا قرار دهد. هدف دیگر این گزارش‌ها، دعوت از مردم برای تجمع در برابر شورای شهر برای اعتراض به ممنوعیت موج‌سواری در شهر «فالی‌بیچ» در کارولینای جنوبی بود. فرزند او «تیم» که حالا مالک این کسب‌وکار است می‌گوید: «ساکنان منطقه به سر‌و‌صدای موج‌سواران اعتراض می‌کردند.» دولت محلی در تلاش بود تا موج‌سواری را ممنوع کند و مک‌کولین، صدای اعتراض مخالفان بود. دنیس پس از تلاش‌های بسیار توانست به شورای شهر راه پیدا کند و سال‌ها برای احقاق حقوق موج‌سواران تلاش کرد. موج‌سواری ابتدا در اوایل دهه ۱۹۶۰ در کارولینا و بین نوجوانان که اغلب فرزندان ارتشی‌ها بودند رواج یافت. مک‌کولین‌ها دومین فروشگاه موج‌سواری را در این منطقه افتتاح کردند. فروشگاه اول، دوام نیاورد. تیم می‌گوید: «در آن دوران، فروشگاه‌های موج‌سواری، مشتری خاص داشتند. ما تلاش کردیم بگوییم که در فروشگاه ما به روی همه باز است.» فروشگاه مک‌کولین درست روبه‌روی ساحل بود. به مرور که ورزش در میان مردم رواج بیشتری یافت و محصولات متنوع ورزشی به بازار عرضه شد، کار و کاسبی مک‌کولین‌ها گرفت. این فروشگاه که حالا ۱۰ کارمند دارد، اسپانسر قدیمی‌ترین تیم موج‌سواری ایالات متحده است. آنها در گزارش‌های خود، دیگر موضوعات سیاسی را منعکس نمی‌کنند اما مردم منطقه هنوز هم می‌توانند از طریق این گزارش‌ها در جریان وضعیت دریا قرار بگیرند. با اینکه اپلیکیشن‌هایی برای پیش‌بینی وضعیت دریا وجود دارد، هنوز هم بعضی از مردم محل ترجیح می‌دهند با مک‌کولین‌ها تماس بگیرند و وضعیت دریا را از آنها جویا شوند.
رینبو بلاسم: فروشگاه غذاهای سالم
«سامر آورباک» وقتی از فروشگاهشان صحبت می‌کند، به یاد پدرش می‌افتد. پدرش وقتی در سال ۱۹۷۷ این کسب وکار را افتتاح کرد، با واکنش‌های متفاوتی روبه‌رو شد. بعضی‌ها وارد مغازه می‌شدند و رفتار تمسخرآمیزی داشتند. آن روزها، این فروشگاه بیشتر شبیه یک کافه بود که غذاهای خانگی سرو می‌کرد. پدر و مادر سامر، مواد غذایی دیگری مثل لوبیا و گندم نیز می‌فروختند. اوضاع کسب وکارشان اصلا خوب نبود تا اینکه یک گروه موسیقی انگلیسی برای اجرا در سالن «لوییویل گاردن» به شهر آمدند و به یک منوی غذای گیاهی نیاز داشتند. آنها با آورباک تماس گرفتند و گفتند: «آیا شما آشپزی هم می‌کنید؟» سامر می‌گوید: «پدر و مادرم هیچ‌وقت کار کترینگ انجام نداده بودند اما قبول کردند.» طی سال‌های دهه ۷۰ و ۸۰، آنها به گروه‌های بزرگی مثل رولینگ استونز، خدمات غذایی ارائه دادند. این کارها کمک کرد تا کسب وکارشان از مرگ نجات پیدا کند تا اینکه مردم شهر به غذاهای سالم روی آوردند. طی ۲۵ سال گذشته، رینبو بلاسم در زمینه ارائه غذاهای سالم به نو‌آوری‌های بسیاری دست زده، از شیر سویا گرفته تا غذاهای فاقد گلوتن. در سال ۲۰۰۳، رقیبانی مثل شرکت بزرگ «هول فودز» به شهر آمدند. پدر سامر که از بیماری رنج می‌برد، نتوانست این بحران را مدیریت کند. فروش تا ۵۰درصد کاهش یافت. در همان دوران، سامر که تازه فارغ‌التحصیل شده بود، تصمیم گرفت به پدرش کمک کند. او ابتدا سعی کرد روحیه کارکنان را تقویت کند. سپس نمایشگاهی در رابطه با غذاهای سالم برگزار کرد. این نمایشگاه توجه مشتریان را جلب کرد. او توانست با کارشناسان تغذیه و سلامت ارتباط برقرار کند که می‌توانستند بیماران خود را به استفاده از غذاهای سالم و خرید از این فروشگاه ترغیب کنند. در سال ۲۰۰۶، او یکی از نخستین بازارچه‌های محلی در لوییویل را در پارکینگ دفتر مرکزی فروشگاه راه‌اندازی کرد. این نخستین بازارچه‌ای بود که امکان خرید با کارت اعتباری را فراهم کرده بود.
امپوریوم وسترن: فروشگاه چرم
جلوی فروشگاه قدیمی «امپوریوم وسترن» یک مجسمه بزرگ از یک لنگه بوت ساق بلند قرمز قرار دارد که برای اهالی شهر کرن کالیفرنیا، خاطرات گذشته را زنده می‌کند. فروشگاه امپوریوم در سال ۱۹۰۹ تاسیس شد، یک فروشگاه عمومی که همه چیز می‌فروخت. «آیزاک رابین» که از لهستان مهاجرت کرده بود، در سال ۱۹۲۸ این فروشگاه را خرید. پس از مدتی دختر و دامادش اداره فروشگاه را بر عهده گرفتند. «استیون گلد واتر»، نوه رابین و مالک فعلی فروشگاه می‌گوید: «یک روز، یکی از کارکنان به پدر و مادرم پیشنهاد داد که لباس‌هایی به سبک گاوچران‌ها عرضه کنند چون این لباس‌ها هیچ جا پیدا نمی‌شدند.» به این ترتیب، نام مغازه به «امپوریوم وسترن» تغییر کرد. در آن دوران، لباس پوشیدن به سبک وسترن‌ها میان قشر خاصی رواج داشت. این فروشگاه، بلوزهای دکمه‌دار، شلوار جین، کلاه و بوت‌های گاوچرانی می‌فروختند. مشتریان این فروشگاه، عمدتا کشاورزان و گاوچران‌ها بودند اما پس از مدتی کارگران نفت و شکارچیان نیز به آنها پیوستند. آنها زمخت، قوی و آفتاب سوخته بودند و لباسی می‌خواستند که استحکام داشته باشد. در دهه ۵۰ و تحت تاثیر برنامه‌های تلویزیونی، بسیاری از مردم به لباس‌های سبک وسترن علاقه‌مند شدند. علاوه بر آن، گروه‌های موسیقی و خوانندگانی که به شهر می‌آمدند، لباس‌های خود را از این فروشگاه تهیه می‌کردند.
پس از گذشت بیش از هفت دهه و فراز و نشیب‌های فراوان، این فروشگاه هنوز هم مشتریان خودش را دارد و سه‌چهارم درآمدش از فروش به کشاورزان و علاقه‌مندان به طبیعت‌گردی تامین می‌شود. سایر مشتریان، نوازندگان و توریست‌ها هستند. چون این فروشگاه با هالیوود فاصله زیادی ندارد، بسیاری از فیلمسازان و بازیگران نیز گاهی به این فروشگاه سر می‌زنند. استیون می‌گوید: «متاسفانه عمر این فروشگاه‌ها دارد به پایان می‌رسد.» علتش این است که نسل جدید به کسب وکار خانوادگی علاقه‌ای ندارند، از جمله فرزندان استیون. رقیبانی مثل فروشگاه‌های زنجیره‌ای «بوت بارن» که اصالت کمتری دارند، نیز با جلب مخاطبان جوان، عرصه را بر کسب‌وکارهای قدیمی تنگ کرده‌اند. اما آنها با یادآوری خاطرات همچنان برای مشتریان محبوب هستند.
ارسال نظر