طبق تعریف، «دورکار» بودن یعنی فاصله داشتن، دور از دسترس بودن و ارتباط نداشتن. یک تیم دورکار منسجم و کاملا به هم پیوسته، در اصطلاح یک تناقض آشکار به نظر می‌‌رسد.

اما روابط کاری مولد و راضی‌‌کننده، ربطی به مجاورت فیزیکی ندارد. اعضا چه دورکار باشند و چه کنار هم نشسته باشند، انسجام تیمی آنها یعنی کار کردن مشارکتی و پربازده با یکدیگر. در چنین تیمی اعضا احساس ارتباطات شناختی و احساسی با یکدیگر دارند و در یک هدف مشترک با هم متحد هستند. آنها می‌‌دانند در منحنی اعتماد کردن کجا ایستاده‌‌اند تا به ایجاد ارتباط مداوم و تقسیم وظایف به صورت شفاف، کمک کنند. آنها به هم متکی و بااعتماد هستند و هم را تحسین می‌کنند و می‌توانند از نقاط ضعف و قوت هم یاد بگیرند.

با تعارض‌‌ها رو در رو می‌شوند و با هم به سوی حل مشکلات قدم برمی‌‌دارند. یک مکان مشترک، پیش‌‌شرط تیم منسجم نیست. محققان دریافته‌‌اند که کارکنان حتی اگر فقط ۱۰ درصد زمان خود را به تعاملات رو در رو اختصاص دهند، می‌توانند در یک تیم دورکار همکاری پربازدهی داشته باشند.

برای کارکنان دورکار، انسجام تیمی به دو فاکتور به هم وابسته بستگی دارد: تناوب تعاملات با دیگر اعضای تیم و کیفیت روابطی که این تعاملات شکل می‌دهند.

مهم‌تر از کنار هم قرار گرفتن، میزانی است که افراد حس تعلق داشتن به گروه دارند: اینکه آیا در پیشرفت تیم، حس به رسمیت شناخته شدن، تعهد داشتن و به‌‌روز شدن دارند یا نه. یک شرکت بزرگ حوزه تکنولوژی پیشرفته در سال ۲۰۰۸ در یک نظرسنجی، احساس انزوای حرفه‌‌ای را در میان درصد قابل توجهی از کارکنان خود که در خانه کار می‌کردند، سنجید. محققان با استفاده از یک فرمت استاندارد در نظرسنجی که «مقیاس تنهایی» UCLA نام دارد و از سال ۱۹۷۸ کاربرد پیدا کرده، از شرکت‌‌کنندگان خواستند یکسری گزاره‌ها را بخوانند و هر چقدر این گزاره‌ها منعکس‌‌کننده تجربه آنها هستند، از ۱ تا ۵ به آن امتیاز دهند. به عنوان مثال، «فکر می‌کنم از فعالیت‌‌ها و جلساتی که می‌توانستند کارم را ارتقا دهند، جا مانده‌‌ام‌»، «حس می‌کنم از اطلاعات عقبم‌»، «دلم برای تماس رو در رو با همکاران تنگ شده است.» وقتی آنها نتایج نظرسنجی را با معیارهای بهره‌‌وری مقایسه کردند، نویسندگان مطالعه به این نتیجه رسیدند که «انزوای حرفه‌‌ای در میان کارکنان دورکار، اثری منفی بر عملکرد شغلی دارد.»

استفاده از یک سنجش برای «تنهایی» برای اینکه بخواهیم «انزوای حرفه‌‌ای» را توضیح دهیم، مهم است. در سال‌های اخیر، تحقیقات تنهایی را یک مساله جدی در سلامت عمومی تشخیص داده‌‌اند که اثر آن معادل کشیدن ۱۵ سیگار در یک روز است. «درمان» آن هم طبق این تحقیق، برقراری روابط معنادار است.

از انزوای حرفه‌‌ای طبق معیارهای مقیاس تنهایی UCLA و تعریفی که برای این شرایط جهانی دارد، چه چیزی یاد می‌‌گیریم؟ از ۲۰ آیتمی که در این نظرسنجی وجود دارد، حتی یک آیتم هم به مجاورت فیزیکی با افراد اشاره ندارد.

در واقع، یک سوال از پاسخ‌‌دهندگان می‌‌پرسد که آیا احساس می‌کنند «افراد اطرافم هستند اما با من نیستند؟» و این یعنی یک فرد می‌تواند حتی در حضور تعداد زیادی از افراد دیگر در کنارش، باز هم احساس تنهایی کند.

به عبارت دیگر، انزوای حرفه‌‌ای یک تجربه شناختی و احساسی است، نه یک موقعیت فیزیکی. اینکه فرد کجا قرار گرفته، ربط مستقیمی به چگونگی احساس او ندارد. اعضای تیم می‌توانند هر روز کنار هم بنشینند و همچنان با هم غریبه باشند.

پس پاسخ انزوای حرفه‌‌ای، ایجاد ارتباط شناختی و احساسی با یکدیگر است-  صرف نظر از اینکه فرمت فیزیکی تیم چطور باشد. وقتی این ارتباطات قوی باشد، تیم منسجم می‌شود. و وقتی تیم منسجم باشد، مولد و پربازده خواهد بود.

در واقع، یک تیم دورکار منسجم -  با همه مزیت‌‌های ذاتی صرفه‌‌جویی در وقت و پول اعضای آن -  این ظرفیت را دارد که حتی از همتایان حضوری خود، پربازده‌‌تر باشد.

 دورکاری برای چه‌کسانی مناسب‌‌تر است؟

آیا برخی کارها برای دورکاری مناسب‌‌ترند؟ وقتی این سوال را برای ۲۷۳ پرسنلی که از خانه در بخش‌های فروش، بازاریابی، حسابداری و مهندسی کار می‌کردند مطرح کردند، محققان به این نتیجه رسیدند که شغل‌‌های بسیار پیچیده که به حمایت اجتماعی نیاز ندارند، برای دورکاری مناسب‌‌ترند.

 این مطالعه همچنین دریافته مشاغلی که پیچیدگی کمتری دارند و به همکاری تعاملی زیادی نیاز ندارند - مثل مراکز پاسخگویی تلفنی-  وقتی دورکاری می‌کنند، بازدهی بیشتری دارند. حتی محققان دریافتند برای کارکنانی که مشاغل آنها تعاملی‌‌تر است، هیچ رابطه منفی مستقیمی بین دورکاری و عملکرد شغلی آنها وجود ندارد. به عبارت دیگر، در هیچ نوع کاری، دورکاری آسیب قابل توجهی وارد نمی‌کند.

برای برخی ویژگی‌‌های شغلی، عملکرد با کار مجازی بیشتر بهتر می‌شود و در برخی مشاغل دیگر، این اثر خنثی است.

یک مطالعه دیگر که برای بررسی تجربه زیسته و عواقب کار در خانه در مقایسه با کار در دفتر طراحی شده، به این نتیجه رسیده که در مشاغل مربوط به حل مشکلات خلاقانه، افرادی که در خانه کار می‌کنند، عملکرد بهتری داشته‌‌اند.

 اگر مشاغلی مثل آرایشگری را که نیازمند حضور در محل کار و تماس مستقیم با مشتری هستند کنار بگذاریم، باید بگوییم بیشتر شغل‌‌ها در فرمت دورکاری با بهبود عملکرد همراهند؛ به‌‌ویژه آنهایی که به حل مشکل عمیق و تمرکز صرف نیاز دارند.

مهند‌‌س‌‌های نرم‌‌افزار، طراحان گرافیک، ویراستاران، نویسندگان، مترجمان و دیگر متخصصان دانش‌‌محور که می‌توانند بیشتر کار خود را با یک کامپیوتر انجام دهند، کاملا مناسب این دسته‌بندی هستند.