اشاره کردیم که مهم نیست همه گزینه‌‌‌ها عالی و بی‌‌‌نقص باشند،  فقط تا می‌توانید گزینه‌‌‌ها را بدون قضاوت یا عکس‌‌‌العمل نشان دادن بیشتر کنید تا به راه‌حل باکیفیت‌‌‌تری برسید.

گاهی اوقات طرف گفت‌‌‌وگوی شما گیر می‌‌‌کند و نمی‌تواند خودش گزینه‌‌‌های متعددی مطرح کند.

این اغلب به خاطر وجود یک «نکوهشگر درونی» است؛ بخشی از مغز آنها که می‌‌‌خواهد با اجتناب از ریسک کردن امنیتشان را حفظ کند و بنابراین جلوی هرگونه پیشنهادی که آنها را از منطقه امنشان بیرون می‌‌‌آورد،  می‌گیرد.

یکی از بهترین هدیه‌‌‌های شما برای آنها،  فضا دادن و تشویق کردن به سوال پرسیدن و به چالش کشیدن بخشی از ذهن است که به آنها می‌‌‌گوید «حتی به آن فکر هم نکن.»

در ادامه به معرفی چند تکنیک می‌‌‌پردازیم که طرف گفت‌‌‌وگوی شما را تشویق می‌‌‌کند به چند گزینه برسد.

  با کمتر کردن استانداردهای موفقیت،  گزینه‌‌‌ها را افزایش دهید

به طرف مقابل یادآوری کنید که در این مرحله قرار نیست مستقیما به گزینه «درست» برسد تا فشار از روی او برداشته شود.

ایده‌‌‌های بد،  طرح‌‌‌هایی که شانس موفقیت یک در یک میلیون دارند  و ریسک‌‌‌های عجیب و غریب،  همگی  مورد استقبالند.

گفت‌‌‌وگوی اشتباه:

- بن: در جلسه بعدی،  می‌توانم جلوی سایر اعضای تیم از رامونا عذرخواهی کنم. وای خدایا! حتی از فکر کردن به این موضوع

تنم می‌‌‌لرزد.

- دارا: این کار کمی ریسکی به نظر می‌‌‌رسد. اگر نتیجه معکوس داشته باشد چه؟

- بن: راست می‌‌‌گویی. فراموشش کن.

گفت‌‌‌وگوی درست:

- بن: در جلسه بعدی،  می‌توانم جلوی سایر اعضای تیم از رامونا عذرخواهی کنم. وای خدایا! حتی از فکر کردن به این موضوع

تنم می‌‌‌لرزد.

- دارا: کمی ریسکی به نظر می‌‌‌رسد،  اما خیلی خوب است که می‌توانی آن را به زبان بیاوری. بیا این گزینه را در لیست بگذاریم.

- بن: اگر نتیجه معکوس داشته باشد چه؟

- دارا: این هم یک احتمال است. کارآیی هیچ‌‌‌کدام از گزینه‌‌‌هایی که مطرح می‌‌‌کنیم تضمین‌‌‌شده نیست. ما هر گزینه را با نسبت

ریسک/ پاداشی که دارد انتخاب می‌‌‌کنیم و هر اتفاقی که بیفتد،  از آن چیزی یاد می‌‌‌گیریم.

یک روش دیگر برای کاهش استاندارد موفقیت،  پرسیدن این سوال است: «اگر شکست خوردن برایت مهم نباشد،  چه کار می‌‌‌کنی؟»

  با یادآوری تلاش‌‌‌های گذشته،  گزینه‌‌‌ها را افزایش دهید

به طرف مقابل یادآوری کنید که قبلا چه تلاش‌‌‌هایی کرده است. تلاش‌‌‌های گذشته - چه موفقیت‌‌‌آمیز بوده‌‌‌اند و چه نه - می‌توانند در مورد آنچه در آینده اتفاق می‌‌‌افتد،  دیدگاه‌‌‌هایی ارائه دهند.

تلاش‌‌‌های ناموفق در مورد کارهایی که «نباید» انجام شوند ما را راهنمایی می‌‌‌کنند و می‌‌‌گویند شاید بهتر باشد برعکس آن راهی را که تاکنون رفته‌‌‌ایم برویم.

افراد معمولا از انجام کارهایی که به دلایل مختلف نتیجه نداده دست می‌‌‌کشند. شاید این امکان وجود داشته باشد که یک استراتژی قدیمی را به یک طرح جدید تبدیل کنید.

  با «چه می‌‌‌شود اگر» گزینه‌‌‌ها را افزایش دهید

گاهی اوقات افراد تفکرشان را بر اساس چیزی که تصور می‌‌‌کنند امکان‌‌‌پذیر است،  محدود می‌‌‌کنند.

می‌توانید به واسطه دو نوع سوال فرضی مختلف،  خلاقیت را تحریک کنید. نوع اول محدودیت‌‌‌ها را «برمی‌‌‌دارد» و نوع دوم به محدودیت‌‌‌ها «می‌‌‌افزاید».

دارا در گفت‌‌‌وگو با بن و وقتی پرسید اگر بودجه‌‌‌اش نامحدود باشد،  چه چیزی را امتحان می‌‌‌کند،  از نوع اول استفاده کرد.

وقتی طرف گفت‌‌‌وگوی شما هیچ ایده‌‌‌ای ندارد،  محدودیتی را که باعث شده جلوی بهترین تفکرش گرفته شود،  بردارید:

«اگر بودجه نامحدود داشته باشی چه چیزی را امتحان می‌‌‌کنی؟»

«اگر همه زمان موجود در دنیا را در اختیار داشتی،‌چه تلاشی می‌‌‌کردی؟»

«اگر تو تنها فرد تصمیم‌گیرنده در اینجا بودی،  چه کار می‌‌‌کردی؟»«اگر مطمئن بودی داده‌‌‌هایی که در اختیار داری ۱۰۰‌درصد دقیق هستند،   چه کار می‌‌‌کردی؟»

حالا،  اضافه کردن محدودیت چطور می‌تواند خلاقیت را تحریک کند؟ تاریخ کارآفرینی نشان می‌‌‌دهد وقتی منابع محدود می‌‌‌شوند،  افراد خیلی خلاق‌‌‌ترند.

وقتی مسیرهای مشخص بسته شده‌‌‌اند،  افراد به ناچار به رویکردهای غیرمعمولی روی می‌‌‌آورند که ممکن است نسبت به بهترین اقدامات موجود،  برازنده‌‌‌تر و موثرتر باشند.

یک مثال می‌‌‌زنیم: باشگاه ورزشی «مانکی بار» در مدیسون،  ویسکانسین آمریکا،  به خاطر شیوع کرونا مجبور به تعطیلی شد.

این محدودیتی است که می‌توانست کسب‌‌‌وکار آنها را برای همیشه مختل کند. اما آنها یک گزینه متفاوت را انتخاب کردند: برگزاری کلاس‌‌‌ها به صورت آنلاین.

جان و جسی هیندز،  مالکان باشگاه،  حالا می‌‌‌گویند دیگر هیچ‌گاه نمی‌‌‌خواهند باشگاه فیزیکی داشته باشند.

سالانه ۱۸۰‌هزار دلار در هزینه‌‌‌ اجاره آنها صرفه‌‌‌جویی شده و مشتریانی از سراسر دنیا دارند و با کمک برنامه زوم،  به ده‌‌‌ها مشتری بازخورد فوری می‌‌‌دهند و توانسته‌‌‌اند ورزش‌‌‌ها را بیشتر شخصی‌‌‌سازی کنند.

واکنش آنها به یک محدودیت گسترده،  سودشان را بالا برد،  محصولشان را ارتقا داد،  پایگاه مشتریان را گسترده‌‌‌تر کرد و استرسشان را کاهش داد.

 اگر محدودیت پاندمی کرونا نبود،  جان و جسی هیچ‌گاه تفکر و در نتیجه کسب‌‌‌وکارشان را تا این حد توسعه نمی‌‌‌دادند.

وقتی طرف گفت‌‌‌وگوی شما در تفکر دچار اصطکاک شده،  می‌توانید با اضافه کردن محدودیت‌‌‌هایی به این شکل،  خلاقیتش را تحریک کنید:

«اگر فقط ۱۵ دقیقه برای رسیدگی به این موضوع وقت داشته باشی،  چطور حلش می‌‌‌کنی؟»

«چه می‌‌‌شود اگر نتوانی حتی یک سکه هم برای رفع این مشکل خرج کنی؟»«چه می‌‌‌شود اگر نتوانی رامونا را از تیم  حذف کنی؟»

در بخش بعد،  سه تکنیک دیگر را مرور  خواهیم کرد.

منبع: کتاب می‌توانی دیگران را تغییر دهی

 

اخبار مرتبط