سفید و سیاه مدیرعامل مستعفی پرسپولیس؛
آن مرد «بالاخره» رفت
سفید
پرسپولیس امسال شانسی برای کسب جام ندارد، اما در دوران رضا درویش، سرخ‌ها دو قهرمانی لیگ برتر، یک قهرمانی جام حذفی و یک سوپرجام به دست آوردند. اگر به نوعی از تابستان سال قبل صرف‌نظر کنیم، پرسپولیس در این مدت همواره نقل و انتقالات موفقی را پشت سر گذاشته و تیم آماده‌ای تحویل مربیان داده شده است. ضمن اینکه اوضاع مالی قرمزها برخلاف همیشه، در این سه سال و اندی اخیر خوب قلمداد شده و دیگر خبری از اعتراض و اعتصاب و مشکلات همیشگی نبوده است. البته بخشی از این موضوع به واگذاری سهام باشگاه به کنسرسیوم بانکی مربوط می‌شود، اما از لحاظ جذب اسپانسر هم درویش موفق عمل کرد. ضمن اینکه قسمت روشن از دست دادن برخی ستاره‌های تیم، پایبندی به اصولی بود که هر باشگاه بزرگی آن را رعایت می‌کند؛ یعنی اولویت قرار دادن اعتبار تیم به منافع بازیکن.
سیاه
اما درویش هم نقاط ضعف خودش را داشت که اگر این‌گونه نبود، الان در دفتر باشگاه به کارش ادامه می‌داد. او نقطه قوتی که از آن حرف زدیم(باج ندادن به بازیکنان) را از یک جایی به بعد با لجبازی اشتباه گرفت و گفتار برخی از بازیکنان جدا شده تیم، چنین ادعایی را تایید می‌کند. ضمن اینکه اختلافات او با یحیی گل محمدی – حتی با ذکر اینکه یحیی بهانه‌گیر است – هم وارد یک قصه فرسایشی شده بود. انگار از زمانی که دستیار گل محمدی یعنی اوسمار در پرسپولیس نتیجه گرفت درویش بیشتر غره شد که همه تصمیماتش درست است. تا اینکه در یک فصل سراغ سه سرمربی رفت و دست آخر هم تیمش تمام رقابت‌ها را از دست داد. شاید برخی هجمه‌ها علیه او زیاده‌روی بودند، اما خود درویش وقتی فشار ممتد هواداران را دید باید تصمیم اخیرش را اتخاذ می‌کرد؛ نه اینکه حرص مردم را بیشتر دربیاورد و بگوید قرار نیست پرسپولیس هرسال قهرمان شود!
