حفره‌های غیراستاندارد فوتبال ایران
چرا هر روز تنمان می‌لرزد؟
شایعه هولناک تعلیق فوتبال ایران به سرعت در محافل ورزشی و رسانه‌ای پیچید. سایه تعلیق یک بار بعد از جام‌جهانی ۲۰۰۶ و برکناری غیرقانونی محمد دادکان بر سر فوتبال کشور سنگینی کرد، اما ما در آن برهه تاوان چندانی ندادیم. شاید اگر قرار است تعلیق را بهتر درک کنیم، لازم باشد به سرنوشت کویت در چند سال گذشته نگاهی بیندازیم؛ کشوری که به مدت طولانی اجازه حضور در هیچ‌کدام از رویدادهای بین‌المللی را پیدا نکرد و به یک وضعیت عجیب بومی تنزل یافت. اگر قرار باشد فوتبال ایران بار دیگر تعلیق شود، تمامی نمایندگان کشورمان از حضور در فصل آتی لیگ قهرمانان آسیا محروم خواهند شد، تیم‌ملی امید از مسابقات مقدماتی المپیک اخراج می‌شود و از همه مهم‌تر اینکه تیم‌ملی بزرگسالان هم بخت حضور در جام‌جهانی ۲۰۲۲ قطر را به‌طور کامل از دست خواهد داد.
بعد ما باید چهار سال تمام به ویلموتس پول بدهیم که از حالا تیم‌ملی را برای حضور در جام جهانی ۲۰۲۶ آماده کند؛ تازه اگر تا آن زمان مشکل حل شده باشد. می‌گویند کارلوس کی‌روش اوایل حضورش در ایران، روزی که فهمید تیم‌ملی امید کشورمان به خاطر استفاده غیرقانونی از کمال کامیابی‌نیا از مسابقات المپیک اوت شده، چند دقیقه شوکه و هاج‌وواج در و دیوار را نگاه می‌کرد. حالا فقط چند لحظه شرایطی را تصور کنید که فوتبال ایران تعلیق شده و قرار است رئیس فدراسیون چشم در چشم مارک ویلموتس به او بگوید: «عزیزم؛ ماموریت شما تمام شد!» اما واقعا چرا این‌طور است و چرا صبح تا شب تن و بدن‌مان می‌لرزد که مبادا تعلیق یا محروم شویم؟ این مساله قطعا به‌خاطر باگ‌های متعدد در ساختار فوتبال حرفه‌ای ایران است که همیشه ما را روی لبه تیغ نگه داشته است؛ طوری‌که بی‌وقفه منتظر شنیدن اخبار ناخوشایند هستیم.
حضور بانوان
مشکلی که الان درگیرش هستیم و عصر دوشنبه هم شایعه تعلیق حول محور آن شکل گرفت، عدم صدور مجوز برای حضور بانوان در ورزشگاه‌ها است. فیفا مرتبا رفع این محرومیت را پیگیری می‌کند و مخصوصا از زمان حضور جیانی اینفانتینو، تمرکز فدراسیون جهانی روی این موضوع بیشتر از قبل شده است. بالاخره به نظر می‌رسد یک روز این موضوع به‌طور واقعی باید حل شود. تا ابد نمی‌شود در برخی بازی‌های خاص شماری از هواداران بانو را دستچین کرد و تصاویرش را به فیفا نشان داد. ما یا می‌خواهیم یک عضو استاندارد و فعال فیفا باقی بمانیم یا این موضوع برای‌مان مهم نیست. اگر مهم نیست که هیچ، اما اگر اهمیت دارد باید به ضوابط تن بدهیم. دوره «نمایش» بالاخره یک روز به پایان می‌رسد. گویا فدراسیون در آخرین نامه‌اش به فیفا مثال زده که در مسابقات فوتسال زیر ۲۰ سال تبریز تعدادی زن روی سکوها حاضر شده‌اند؛ واقعا شما فکر می‌کنید اینها کافی است؟ تا کی می‌شود فیفا را با این روش‌ها قانع کرد؟ به این ترتیب هر لحظه باید نگران برخورد چکشی فدراسیون جهانی باشیم.
حق پخش
دیگر حوزه‌ای که به‌شدت زیر ذره‌بین فیفا قرار دارد، عدم پرداخت حق پخش تلویزیونی به فوتبال ایران و پخش مسابقات به‌صورت رایگان از سوی صداوسیما است. فیفا باورش نمی‌شود در دنیایی که بین ۵۰ تا ۷۰ درصد مخارج باشگاه‌ها از طریق حق پخش تامین می‌شود، فوتبال ایران یک ریال هم از این محل درآمد ندارد. فدراسیون جهانی چند بار در این مورد نامه‌نگاری کرده، اما ظاهرا آنها در جریان معادلات مختلف در ایران نیستند و خبر ندارند که اینجا زور کمترکسی به تلویزیون می‌رسد. دود این ماجرا اما نهایتا توی چشم فوتبال خواهد رفت. روزی که ما تعلیق شویم، تلویزیون به‌جای مسابقات لیگ قهرمانان آسیا تکرار سریال‌هایش را پخش خواهد کرد؛ قلب هواداران فوتبال اما در چنین روزی آکنده از درد خواهد بود.
بدهی‌های مالی
مساله عدم شفافیت مالی و بدهی‌های پرشمار بین‌المللی هم یک بخش دیگر ماجراست. شده‌ایم شبیه آنهایی که زیر دست و پای چند ضارب درحال لگد خوردن هستند و نمی‌دانند ضربه‌ای که الان دریافت می‌کنند از جانب کیست! به همین ماجرای استقلال و پروپئیچ نگاه کنید؛ تا لحظه آخر احتمال حذف از لیگ قهرمانان برای آبی‌ها وجود داشت و تازه هنوز هم این هراس به‌طور کامل از بین نرفته است. هنوز این پرونده بسته نشده، سرمربیان فصل گذشته پرسپولیس و استقلال از این دو باشگاه نزد فیفا شکایت کرده‌اند. بدیهی است که تا زمان شفافیت کامل مالی و پرداخت منظم دیون، هر لحظه باید نگران باشیم که یک شکایت به نتیجه برسد و کسر امتیاز یا محرومیت به‌دنبال بیاورد.
ارسال نظر