ساختار قدرت در ایران، شبکهای پیچیده از نهادهای انتخابی و انتصابی است که در تعارض منافع و رویکردها به سر میبرند. قوه مجریه، با وجود جایگاهش بهعنوان مجری سیاستها، در عمل تحت فشار نهادهای موازی چون مجمع تشخیص مصلحت، شوراهای عالی متعدد، شورای نگهبان و نهادهای دیگر قرار دارد. این وضعیت در حالی است که سازوکاری رسمی برای حل اختلافات این نهادها با دولت اندیشیده نشده است.